Danny Kaye was de presentator van dienst voor Oscar Night editie 1952.

De presentatrice van de prijzen voor de scenario’s verslikte zich even toen ze John Huston wou aankondigen als genomineerde. Weinigen konden hun oren geloven toen men haar hoorde zeggen Is that joesten or husten ? En neen… het was geen bewust grapje, iets waar Kaye zich wel regelmatig van bediende.

De film met het meeste aantal nominaties dit jaar was A Streetcar Named Desire, maar liefst kandidaat-winnaar in twaalf categorieën (!). Men won er vier. Daarmee werd de film meteen de eerste film ooit die drie beeldjes won voor acteerprestaties : Vivien Leigh voor Beste Actrice, Karl Malden voor Beste acteur in een bijrol en Kim Hunter voor Beste actrice in een bijrol.

An American in Paris en A Place in The Sun, goed voor respectievelijk acht en negen nominaties waren dan weer de winnaars van de avond. Beide films werden zes keer bekroond. De prijs voor Beste Film ging naar An American in Paris. Na The Broadway Melody (1928/1929) en The Great Ziegfeld (1936) was het maar de derde keer ooit dat een musical de prijs voor Beste film won.

En er was ook nu weer een grote verliezer. Het voor die tijd toch wel indrukwekkende epos Quo Vadis was acht keer genomineerd maar… won geen enkele prijs.

Ook dit jaar werden weer wat ere-Oscars uitgereikt. Voor To Rashomon bijvoorbeeld onder de noemer Honorary Foreign Language Film Award. Nog maar eens een bewijs dat men in de Academy zelden consequent te werk ging als je weet dat er vanaf 1957 wél een specifieke categorie wed voorzien voor dit soort films. Het gebrek aan standvastigheid kreeg in 2020 nog een voorbeeld wanneer men besloot om de naam van de betreffende categorie te gaan hernoemen…

Gene Kelly die in 1946 al eens genomineerd was voor Anchors Aweigh kreeg ook zo’n ere-Oscar en wel omwille van zijn veelzijdigheid en polyvalentie als acteur, zanger, regisseur en danser en niet in het minst voor zijn briljante realisaties op vlak van choreagrafie in films.

Voor de volledigheid vermelden we nog dat Arthur Freed als producent van An American in Paris naast de Oscar voor Beste film ook nog de Irving G. Thalberg Memorial Award kreeg.