Max Ophüls was de zoon van een conservatieve Duits-Joodse familie die actief was in de kledingindustrie. Hij werkte een korte periode als journalist en toen hij op 17-jarige leeftijd acteur werd in toneelstukken veranderde hij zijn naam om zijn ouders niet in verlegenheid te brengen. Die waren immers niet zo opgezet met zijn voornemen om acteur te worden…

In 1923 begon hij het met het regisseren van toneelstukken. Overtuigend genoeg om gevraagd te worden door het Burg Theater van Wenen om ook daar te gaan regisseren. Daar ontmoette hij de bekende actrice Hilde Wall, zijn toekomstige echtgenote. Samen kregen ze één kind, Marcel Ophüls die later ook regisseur zou worden.

Tegen 1930 had Max Ophüls maar liefst 200 stukken geregisseerd in zowel Duitsland als Oostenrijk. Voor één ervan, Fips and Stips, schreef hij ook zelf het scenario. In deze periode werkte hij ook nauw samen met Anatole Litvak als dialoog-regisseur. Hij kreeg het aanbod om een 40 minuten durende featurette te regisseren waardoor hij besliste dat zijn toekomst in het regisseren van films lag. Toch regisseerde hij nog tot 1932 toneelstukken.

Het jaar daarop, toen de invloed en de macht van Hitler te groot waren geworden kon Ophüls met zijn familie niet langer blijven wonen in Duitsland. Op professioneel vlak betekende dit dat hij dan toch zijn eigen films kon gaan regisseren maar dan in Nederland, Frankrijk, Italië en Amerika. In Amerika gebruikte hij overigens de familienaam Opuls. Hij kreeg ook een aanbod vanuit de Sovjet-Unie maar had voor zichzelf uitgemaakt dat hij daar enkel zou gaan werken als hij zich er ook goed in zijn vel zou voelen. Om die reden trok hij twee maand naar Rusland, kwam al snel tot de vaststelling dat hij niet van het land hield en keerde terug naar Frankrijk om er zich in 1938 te laten naturaliseren tot Fransman.

Toen ook Frankrijk was gevallen in de Tweede Wereldoorlog trok hij naar Zwitserland. Daar regisseerde hij het stuk L’école des Femmes van Molière. Er werd ook aan een filmversie begonnen maar die werd nooit afgewerkt.

In 1941 trok hij naar Hollywood. Vijf jaar later en nadat verschillende van zijn projecten werden stopgezet vroeg Howard Hughes hem om zijn eerste Amerikaanse film te gaan regisseren : Vendetta. Maar al na enkele opname-dagen werd Ophüls ontslagen.

In de drie jaar die daarop volgden regisseerde Ophüls (maar dan als Opuls) vier Hollywood-films : Douglas Fairbanks Jr’s kostuumfilm The Exile en Letter From an Unknown Woman die zijn meest elegante, romantische en beste Amerikaanse film uit zijn carrière zou worden. En tenslotte The Reckless Moment en Caught, twee drama’s met James Mason.

Zijn cameravoering was zelden statisch maar vooral dynamisch, bijna altijd in beweging wat zijn films ook een specifieke uitstraling gaf. Een specifiek kenmerk dat nog het best tot uitdrukking kwam in zijn vier laatste films die hij begin de jaren ’50 stuk voor stuk in Frankrijk maakte : La Ronde, Le Plaisir, Madame… en Lola Montès. Ironisch genoeg kreeg hij niet voor zijn regie maar wel voor het schrijven van het scenario de hoogste waardering op vlak van filmprijzen en/of nominaties.

In 1956 trok Ophüls terug naar Duitsland. Hij ging er een stuk regisseren dat oorspronkelijk door Pierre Beaumarchais was geschreven en een succesvolle release kende in januari 1957. Twee maand later stierf Max Ophüls in een ziekenhuis in Hamburg als gevolg van een reumatisch hartlijden.

Omdat er op dat moment al afgesproken was dat hij de film Montparnasse 19/Les amants de Montparnasse zou gaan regisseren moest men op zoek naar een vervanger. Die kwam er met Jacques Becker die de film uiteindelijk opdroeg aan Ophüls.

Jacques Demy, nog een andere bewonderaar van Ophüls werk, zou later ook zijn film Lola (1961) opdragen aan de regisseur.