Heigh-Ho? Eerder Heigh-No. Zo, is die voorspelbare tekstverwerkerfrats meteen ook van de baan. Flauwe gein moet niet altijd tot op het eind in de kast blijven. Gevolg is dat je de aanvankelijke openingszin pas nu te lezen krijgt. Degene die begint met In 1937.

In 1937 schreef Walt Disney filmgeschiedenis met Snow White and the Seven Dwarfs, de eerste avondvullende tekenfilm – zo heette dat toen – die zijn studio op de mensheid losliet. Zo mooi geanimeerd was het allemaal, dat her en der kinderen bij de eerste release niet eens mochten komen kijken omdat de scènes met de heks te griezelig waren. Een klassieker van het zuiverste bronwater die in de vele jaren die intussen zijn gepasseerd nog niets van zijn glans heeft verloren. Een niet kapot te krijgen klassieker.

Tenzij door de Disneystudio’s zelf, zo blijkt. Want de huidige lakenuitdelers daar besloten om van Snow White een liveactionadaptatie te maken. Niet geheel verrassend, daar tal van andere Disneyanimatiefilms die behandeling al kregen. Gezien de drommen volk die daar op afkomen – hetzij om hun eigen jeugd te herleven, hetzij om hun kroost een toekomstig verleden te schenken – blijven ze bij Disney lustig hun eigen backcatalogus vermenselijken en ver-CGI-en. De remake van Snow White lag van meet af aan onder vuur. Om verschillende redenen, goed en fout.

Zo kwam de zwartepietenfanclub in opstand toen ze hoorden dat latina Rachel Zegler de rol van de sneeuwwitte prinses zou vertolken. Of hoe het ‘we zijn allemaal gelijk’-credo van Disney een struikelblok bleek, wat ook al zo was toen Ariel in de The Little Mermaid niet witter dan wit waste … ehm was. Het struikelblok werd nog groter toen de niet op haar mond gevallen Zegler in een interview poneerde dat de versie uit 1937 niet meer van deze tijd was. Auwtsj. Ook de zeven dwergen kwamen in opspraak, vooral omdat Disney ze uit de computer toverde en ze niet door echte acteurs met dwerggroei liet vertolken. Zelfs de bloederige atrociteiten in de oorlog tussen Israël en Palestina wierpen een schaduw: Zegler sprak zich pro-Palestijns uit, Gal Gadot – die de rol van boze stiefmoeder voor haar rekening neemt – lag onder vuur omdat ze van Israëlische afkomst is. Wat uiteraard geen jota met de film te maken heeft, maar het was wel Gefundenes Mediafressen. Productioneel liep alles ook niet van een leien dak: de feitelijke opnames waren al afgelopen in de zomer van 2022, maar Snow White bleef een lange tijd in limbo. Zozeer zelfs dat in de zomer van 2024 nog reshoots werden opgenomen.

Negatieve publiciteit is in principe ook goede publiciteit, al blijkt dat niet zo te zijn bij Snow White. De media bleef op de loer liggen, en vergrootte al dan niet fluitend de lauwe ontvangst van de filmpers en de onder de verwachtingen blijvende boxofficecijfers uit in clickbaitartikels allerhande.

Disney spendeerde naar verluidt tweehonderdzeventig miljoen aan de productie van Snow White. Pure waanzin. Zeker omdat deze update het niet haalt bij het origineel. Die door creativiteit gedreven adaptatie van het sprookje van de gebroeders Grimm straalde verwondering uit van begin tot eind. De poging om die erfenis te moderniseren en aan te passen naar de huidige tijdsgeest levert vooral een met saaiheid flirtende botsautoprent af. 

Alle scènes die letterlijk uit de 1937-versie zijn gekopieerd doen je in de eerste plaats terugdenken aan de magie van het origineel. De nieuwe liedjes van La La Land en The Greatest Showman-componisten Benj Pasek en Justin Paul verhogen dan weer de bombast. Het gros van de toegevoegde scènes loopt elkaar voor de voeten. De moderne insteek waarin Sneeuwwitje geen weerloze prinses maar een actieve vrijheidsstrijdster blijkt te zijn valt als een steen op een ehm … andere steen. Haar prins is ook getransformeerd in een tegen de tirannie strijdende rebel. En wat te denken van de beslissing om van de finale uit het originele sprookje en de Disneytekenfilm een middenmootscène te maken? Als fairest of them all kreeg deze Snow White eigenlijk nooit een faire kans, maar fair is fair … zelf zonder die oproer en -hef schiet Snow White anno 2025 vooral zichzelf in de voeten door een overgeproduceerde en weinig memorabele brok sprookjespathos te zijn. Eentje waarbij zelfs regisseur Marc Webb schijnbaar gewoon langs de zijkant staat toe te kijken. 

Al verliest niet iedereen: fans van Sneeuwwitjes originele felgele rok mogen in hun nopjes zijn want ‘witje gaat nog steeds naar dezelfde kleermaker. Haar een barricadebroek laten dragen zou anders ook wel lekker controversieel zijn geweest. Ook adoreerders van CGI-egels en andere computerboswezens zullen met een glimlach de eindgeneriek binnenglijden. Al schuiven zelfs zij beter toch nog eens de prinselijke versie uit 1937 in om het even welk apparaat. Oh ja: Dopey talks. ‘Nuff said.