Muziek: het is duidelijk de superlijm in de carrière van jonge wolf en ex-jazzdrummer Damien Chazelle. Dat was al duidelijk in zijn lowbudgetdebuut “Guy And Madeline On A Park Bench”, en de liefde voor muziek floreerde naar hoge toppen in het drie Oscars winnende en hypnotiserende “Whiplash”. Opwarmers voor “La La Land” zo blijkt nu: goed voor veertien Oscarnominaties en zeven Golden Globes en meteen de te kloppen film tijdens zowat alle komende filmprijsceremonies.

In tegenstelling tot “Whiplash” is “La La Land” een volbloed musical: de personages dansen, zingen en springen als een greased lightning in het rond, en grote delen van de narratie gebeuren aan de hand van muzikale nummers. Terug naar de gouden tijd van Fred Astaire en Gene Kelly dus, want het song and dance-genre zelf lijkt vandaag de dag enkel nog levensvatbaar binnen de krijtlijnen van (Disney)animatie en een occasionele Broadwayverfilming. De positieve buzz voor “La La Land” zat al goed toen de eerste recensies opborrelden, en nu de nominaties vlotter dan vlot binnenstromen, bestaat er geen enkele twijfel meer over de sleeperhitstatus van deze lieve en fijne film. Lief en fijn, een must dus? Wis en notenbalkwaarachtig, ja. Zij het met een paar kanttekeningen.

De plot zou zo uit de gouden dansjaren van Hollywood kunnen komen: jongen en meisje ontmoeten elkaar, zingen, dansen, worden verliefd en hopen op een happy ever after horizon. De jongen/man waarvan sprake is jazzmuzikant Sebastian (Ryan Gosling in een rol die eerst voor Miles Teller was gereserveerd), het meisje/de vrouw aspirerende actrice Mia (Emma Stone kwam aan boord nadat Emma Watson verstek liet gaan voor “Beauty And The Beast”). Sebastian en Mia ontmoeten elkaar in een bruisend Los Angeles, waar ze dromen van een artistieke toekomst. Seb wil een jazzbar openen, Mia hoopt haar baristabestaan te kunnen inruilen voor een leven in de schijnwerpers. Wensen en hopen die uiteindelijk zorgen voor een kink in de liefdeskabel. Raketwetenschap is het script niet, wel het goedje waar dromen van gemaakt zijn.

Ook die van Chazelle, zo blijkt. Hij had zijn script al klaar in 2010, maar vond geen studio die het wou financieren. Tenminste, niet op zijn voorwaarden. Zo weigerde hij beleefd een aanbod om van het hoofdpersonage een rockster te maken in plaats van een jazzpianist. Het succes van “Whiplash” opende echter de juiste deuren en uiteindelijk kreeg hij toch relatieve carte blanche en een budget van dertig miljoen dollar. Dat was zelfs meer dan hij had verhoopt, wat meteen betekende dat hij extra schwung kon stoppen in de musicalnummers.    

“La La Land” is naast een aanstekelijke muzikale romance ook een ode aan de mythische aantrekkingskracht van Los Angeles, en aan gelukzalige passionada’s die hun droom nastreven. Een ode die Chazelle bewust retro houdt: de tijdlijn is weliswaar 2016, de omkadering tijdloos en vintage. Op die manier knoopt “La La Land” heel dicht aan bij het aroma van Hollywoods gouden jaren, waarnaar nogal wat visuele referenties te rapen vallen. Ook de invloed van Jacques Demy (“Les Parapluies De Cherbourg”, “Les Demoiselles De Rochefort”) is niet veraf. Koren op de molen van de cinefiel met kennis van zaken, wie een La La-ticketje boekt om de lieve snoeten van Gosling en Stone zal daar waarschijnlijk weinig boodschap aan hebben.

Nochtans zijn het net die verwijzingen die “La La Land” extra knisperig maken. Toeval of niet, “La La Land” gaat even op de bek tijdens een opvallend muziekloos middendeel. De dip in de relatie tussen de twee hoofdpersonages is zelfs bla bla banaal, en zou even goed uit “He’s Just Not That Into You” komen. Waarna het iets te lang duurt vooraleer de prent het elan van het eerste uur terugvindt. Tot aan de faux finale eigenlijk, culminerend in een eindshot dat voor de huidige generatie het equivalent kan zijn voor pakweg Alida Valli’s voetstappen in “The Third Man”, Bogeys “We’ll Always Have Paris” (geen eindshot, maar toch) en John Travolta’s goede schreeuw-hartbreuk in “Blow Out”.  

Dus ja, “La La Land” is verplichte cinemakost en er zit meer in dit liedje dan je denkt. Maar uiteindelijk toch niet genoeg om van een echt meesterwerk gewag te maken. De uitschuiver in het tweede deel, en het feit dat Chazelles eerbetuigingen aan de films waarnaar hij verwijst die voorbeelden niet altijd evenaren, zijn daar de voornaamste redenen voor. Maken veel goed uit: de ontwapenende charme van Gosling en Stone die toonvaster acteren dan zingen, en de opzwepende orkestrale score van Justin Hurwitz waarbij iedereen zich even jazztapdanskoning(in) voor een dag zal wanen.