Daar zit je dan. Gewapend met een driehoeksbreinaald, een feodale maliënkolder en een liter frambozenlatte. Klaar om je te vergapen aan de actievolle set pieces in Mission: Impossible – The Final Reckoning, de directe sequel op Dead Reckoning Part One van twee jaar terug – en al dan niet het sluitstuk van de achtdelige franchise.

Klaar om Tom Cruise opnieuw in tal van haarklievende spannende scènes aan het werk te zien. Met daarbij de vraag: hoe top je een verdomd fijne achtervolging met een mini Cooper door de straten van Rome, een millimeterwerkklopjacht op een luchthaven, een crash met een openscheurende trein en nog wat meer schalks kunst- en vliegwerk? Het verrassende antwoord: niet blijkbaar. Het net geen drie uur durende The Final Reckoning zet zijn geld niet in op memorabele stunts, maar op veel expositie, een Tom Clancy-achtige palaverinsteek, emotionele overload en hopen kruisbestuiving met de vorige zeven Impossibles. De bevrijdende stunt – een duel tussen twee dubbeldekkervliegtuigen – wordt netjes opgespaard tot in de climax.

The Final Reckoning gaat min of meer verder waar de andere Reckoning ophield: het AI-gevaar van de als The Entity geboekstaafd staande virtuele oppermacht die geilt op wereldvernietiging. Aangezien er genoeg kernbommen op onze aardkloot zijn om vijfendertig planeten te vernietigen heeft die entiteit alle beschikbare middelen ter beschikking. Ethan Hunt heeft de sleutel in handen waarmee hij die plannen kan proberen dwarsbomen, maar dat is niet zo eenvoudig als nen goedendag. De entiteit zelf manipuleert hem, opperslechterik Gabriel wil de sleutel terug veroveren om de nieuwe wereld naar zijn pijpen te laten dansen, en ook de Amerikanen en Russen liggen op vinkenslag. Die sleutel is slechts een deel van het verhaal: Hunt moet ook nog de broncode ophalen in een ergens in op de bodem van een heel koude oceaan liggende gezonken Russische duikboot – zie Dead Reckoning.

In het kort: alle openstaande vragen uit het vorige deel krijgen hier een antwoord, zij het niet op de manier die je zou verwachten. De overdreven sérieux hangt vaak als een loden deken over de prent, en dat zet toch een domper op de te verwachten leut. De welhaast Messiaanse manier waarop Hunt wordt geëerd is er op zijn zachtst gezegd over. Zowat iedere geliefde, vriend of goudvis die hij ooit verloor komt in flashbackvorm voorbij, en die flasbackverering gaat zo ver dat plotlijnen uit de eerste en de derde Mission: Impossible zelfs belangrijk blijken te zijn voor het verhaalverloop van The Final Reckoning. Enfin, het is te zeggen: Cruise en regisseur/coscenarist Christopher McQuarrie willen je dat doen geloven, maar gooi die verwijzingen eruit en je krijgt eigenlijk nog steeds krek hetzelfde verhaalverloop. Kruisbestuivingen die dus gemakkelijk uit de film konden worden gehaald, hetzij om de speelduur in te korten, hetzij om die speelduur beter te benutten.

In zowat alle vorige Mission: Impossibles kreeg je in het eerste uur al direct heel wat spektakel op het bord, hier lijkt het wel een eeuwigheid te duren eer er iets substantieels gebeurt. Om daaruit te besluiten dat The Final Reckoning de sof van de franchise is … er is natuurlijk nog altijd nummertje twee, en die John Woo-spielerei zal waarschijnlijk het zwakste broertje blijven. En draai of keer het hoe je wil … de actiebeelden – en zelfs de compositiebeelden – die McQuarrie in zijn vierde MI-film laat zien hebben nog altijd meer gravitas dan eender welk overge-CGI-d blockbustermultiversum. Dat helpt wel om hier finaal alsnog bij de les te blijven: zeker op die momenten dat Lalo Schifrins originele muzikale thema door de luidsprekers mag gallen. En over die finale vliegtuigstunt moet je ook niet schamper doen: het is een sequentie die je rustig meerdere malen kan bekijken, zeker als je alle finesses van het kruip- en duikwerk wil vatten.

Desalniettemin, mocht blijken dat dit het finale deel uit de franchise is … dan is het er toch een met een wimper en geen met een bang. Afsluitende vergelijkingen met Kingdom of the Crystal Skull of Dial of Destiny poneren? Strafbaar is het niet. Of het zou toch niet mogen.