Er zit meer in een sprookje dan je denkt. Zeker in Frank L. Baums uit 1900 stammende The Wonderful Wizard of Oz, in 1939 onsterfelijk verfilmd als The Wizard of Oz. Daarna bleef Baums wereld altijd wel ergens op het voorplan staan met sequels, prequels, zijspoorequals en animatieafgeleiden. Popcultuur de luxe, dus.

De meest succesvolle afgeleide is zonder enige twijfel de door Winnie Holzman en Stephen Schwartz bij elkaar gepende musical Wicked, waarin het prequelverhaal van de wicked witch of the West uit de doeken wordt gedaan. Ofte Elphaba Tropp zoals er blijkbaar op haar geboorteakte staat. Die musical ging in 2003 in première en groeide inmiddels uit tot de op een na lucratiefste musical uit de Broadwaygeschiedenis. Enkel de hoge noten van The Lion King doen het (momenteel) nog beter. Holzman en Schwartz lieten zich voor hun zang- en dansspektakel inspireren door Gregory Maguires in 1995 verschenen gelijknamig boek, en dat was dan weer de start van in totaal vier revisionistische romans waarin Maguire het Oz-universum voor de komst van Dorothy onder de loep nam.

Populaire musicals wagen wel vaker de sprong naar het witte doek, dus verrassend is het niet dat Wicked nu ook in de bioscoop is beland. Ooit was er zelfs sprake van een televisiereeksadaptatie met Salma Hayek, al zou die versie niet op de musical zijn gebaseerd, enkel op Maguires werk. Het echte groene licht voor een grootschalige verfilming van de musical kwam er na het succes van Les misérables in 2012, met Marc Platt als voornaamste productionele trekker. Niet verwonderlijk, daar hij ook een van de producenten is van de musical.

De release werd eerst aangekondigd voor 2019 met Stephen Daldry als regisseur. Dat bleek allemaal iets te voorbarig, en ettelijke uitstelmanoeuvres later – COVID zit daar ook voor iets tussen – bleek het project naar Jon M. Chu – gezondheid – te zijn geschoven. Met in de hoofdrollen Cynthia Erivo als de ‘slechte’ heks en Ariana Grande als tegenpool G(a)linda. Die slechte staat niet toevallig tussen aanhalingstekens. Elphaba is immers helemaal niet slecht geboren, en is op het eind van deze eerste film ook nog niet slecht: ze is gewoon geframed door de vaandeldragers van het autoritarisme in Oz. Ha en tja.

Eerste film trouwens? Jawel, blijkbaar zit er in het Wicked-sprookje veel meer dan je denkt. Zoveel meer zelfs dat twee uur en een half niet volstaan om alles te brengen. Wat wel zal kloppen: Wicked Part 1 is eigenlijk de verfilming van het deel voor de pauze van de musical, de tweede akte komt in november volgend jaar in de zalen als (duh) Wicked Part 2. Goed nieuws dus voor de fans van de musical, en die zijn met veel. De film was vanaf de eerste dag in de (Amerikaanse) zalen een eclatant succes, en niemand die daar echt van opkeek.

Of Wicked dat succes verdient … ? Je zal in elk geval moeite moeten doen om een fan van de musical te vinden die deze filmadaptatie zal verketteren of niet zal meewiegen met de twaalf liedjes die het verhaal kleuren. Wie een Wicked-maagd is of een gat heeft dat groot genoeg is om alle Oz-dingen aan te laten roesten, zou het wel eens moeilijker kunnen hebben. Want ja, Wicked durft nogal eens slepen en het lijkt wel wat op een samenraapsel van kruimels uit The Hunger Games, Harry Potter en Mean Girls.

Wat niet wegneemt dat er genoeg visuele praal is om het toch allemaal zonder relatief veel te morren uit te zitten: er beweegt altijd wel wat, en tegen de passie waarmee de film zijn geminde gelovigen en ongelovigen wil binnenhalen is ook weinig in te brengen. Passie die ook te vinden is bij Eriva en Grande ofte Grande-Butera zoals ze op de generiek staat. Vooral die laatste gaat met het meeste gegrinnik aan de haal telkens wanneer ze G(a)linda op de juiste Barbie-Sneeuwwitjebreedtegraad weet te krijgen.

Voor de fans: verplichte kost, en gaan met die banaan. Voor de leek: sleep je door de mindere momenten heen, geef het een kans en neen, je hoeft je niet te schamen als je linkerneusvleugel plots gekke ritmische dingen begint te doen. En volgend jaar nog meer van dat dus.