Geen controverse meer, moeten ze bij Disney hebben gedacht. Na kritiek op de keuze om het velkleur van de titelfiguren in de liveactionremakes The Little Mermaid en Snow White aan te passen namen ze ditmaal geen risico.

Talentscouts vlogen eigenhandig naar de toch niet bij de deur zijnde planeet Turo om daar een Stitch te zoeken die als twee druppels water leek op zijn animatievoorbeeld uit 2002. En kijk eens aan, ze vonden die. En aangezien de menselijke hoofdfiguren in datzelfde animatievoorbeeld al een Hawaïaanse kleur hadden waren ze ook op dat vlak veilig, zodat er evenzeer geen kritiek kon komen op de aanwezigheid van Maia Kealoha en Sydney Elizebeth Agudong. Om het met een honkbalterm samen te vatten: all bases covered.

En het mag gezegd dat de liveactionversie van Lilo & Stitch niet moet onderdoen voor het animatieorigineel. Al duurt het misschien allemaal net een tikkel te lang en gaat tegen het eind de rek er wat uit. Over het algemeen is regisseur Dean Fleischer Camp – met het succes van Marcel the Shell with Shoes On onder de arm – genoeg bij de pinken om een aimabele familieprent af te leveren. Hoeft dit te verwonderen? Eigenlijk niet. De animatieprent was op zich al een kapsonesvrije brok slapstick die zich uitstekend bleek te lenen voor een niet-animatieadaptatie. Zij die beweren dat dit misschien wel de beste liveactionremake van Disney is hoeven dus zeker niet direct voor het vuur- of rottetomatenpeloton.

De ‘heldin’ van dienst is de zesjarige ukkepuk Lilo (Kealoha) die het met haar tienerzuster Nani (Agudong) moet zien te rooien na de dood van hun ouders. Wat niet zo eenvoudig is: Lilo is een rebelse rouwdouwster die het haar zus niet altijd gemakkelijk maakt, zeker niet omdat de sociaal werkster op de loer ligt. En dan staat plots Experiment 626 op de stoep: een kruising tussen een blauwe koala, een vinnige sater en een dolgedraaide pluizige Gremlin. Dat beest komt van de planeet Turo waar hij werd verbannen wegens te gevaarlijk en te agressief. Ocharme. Waarop hij linea recta naar een verlaten asteroïde werd gestuurd, maar het een en ander liep niet zoals gepland waardoor hij op Hawaii belandde. Waar hij dus de beste vriend wordt van Lilo, en voor nog extra destructie zorgt in het leven van Nani. Zeker omdat de inmiddels tot Stitch herdoopte 626 op de hielen wordt gezeten door twee buitenaardse agenten die hem terug naar Turo moeten brengen.

Stop dit allemaal in de mixer en je krijgt een vlot wegkijkende sjeek tussen beestjesslapstick, kindervreugd, levenslesjes en Elvisballades. Met een speciale vermelding voor de uitstekend vormgegeven Stitch die op zijn dooie gemakje met de film aan de haal gaat. Hou hem uit de buurt van je fysiekemedia- en boekenkamer, en druk hem voor de rest zeker aan je hart en boezem. 

Nog een reden waarom Lilo & Stitch goed gedijt: het is al lang geleden dat Disney nog eens een speelfilm heeft afgeleverd die al dan niet bewust DNA deelt met hun komedieoutput uit de jaren zestig en zeventig. Moest die film toen gemaakt zijn, dan waren Dean Jones en Keenan Wynn ongetwijfeld van de partij geweest. Jolly fun dus, en dat is naar verluidt eveneens het verdict van Johnny 5 die liet optekenen ook het een en ander te herkennen in deze prent.