Poeslieve animatie: die bestaat al minstens sinds de ternauwernood aan de dood ontsnapte keukenmeid Sneeuwwitje destijds in haar bomenbiotoop elk dier dat ze tegenkwam bepotelde, streelde en kietelde. Je vindt daar zelfs bosecho’s van terug in Chris Sanders’ The Wild Robot, waarin het een robot is die tussen de beesten belandt.

Sanders haalde zijn inspiratie bij het uit 2016 stammende kinderboek van schrijver en illustrator Peter Brown, die daar naderhand nog vervolgboeken wist aan te breien. Voor Sanders is dit niet de eerste keer dat hij een vreemde vriendschap in beeld brengt, getuige zijn regiedebuut bij de Disneystudio’s in 2002 met Lilo & Stitch. Als animatieveteraan – hij zette zijn eerste stappen bij Disney als character designer bij The Rescuers Down Under – doet Sanders hier mooie dingen door de CGI een handgetekende schijn mee te geven. Hij is niet de eerste die dit doet, maar het helpt wel om zijn film aan een poeslief etiket te helpen. Toch zeker tijdens de scènes waarin de robottenwereld het woudleven niet overheerst.

Titelrobot van dienst is ROZZUM 7134, kortom Roz. Haar transportschip stort tijdens een storm neer op een desolaat eiland waar enkel maar dieren wonen. Eens terug geactiveerd probeert Roz haar behulpvaardige diensten aan te bieden aan elk beest dat ze tegenkomt. Helaas voor haar zijn er daar niet veel dieren die zitten te wachten op advies of hulp van een metalen reus zonder vacht of pluimen. Daar komt verandering in wanneer een uit zijn ei klauterend ganzenjong Roz als zijn moeder aanziet. En ze vervolgens een vriendschapsalliantie sluit met vos Fink die haar helpt met haar moedertaak.

Verhaaltechnisch gaat The Wild Robot nogal op en neer. Het geheel lijkt soms meer op een aaneenschakeling van kortverhalen dan op een duidelijk afgebakende verhaallijn. Daar had de keukenmeidprinses destijds geen last van. Door dat geschommel verliest The Wild Robot af en toe wat momentum, zeker tijdens de migratiescènes en die in de robottenhabitat.

Sanders schudt gelukkig ook twee steengoede sequenties uit de hoed en mouwen, al dan niet toevallig net twee waarin de bosbeesten op het voorplan staan. Het eerste halfuur barst van de geinige dierinteracties, en ook de scène waarin de dieren allemaal samen onderdak zoeken tijdens een meer dan hevige winterprik is een heerlijke traktatie voor jong en oud. Van piep tot stok zelfs.

Dus ja, spijtig dat The Wild Robot zijn momentum niet altijd weet vast te houden. Dubbel jammer, omdat dit naar Dreamworks Animation-normen zelfs een heel bezadigde prent is die meer aansluiting vindt bij de hoogdagen van Disney en Pixar dan bij het eigen ADHD-verleden. Wat eigenlijk misschien genoeg reden is om het momentum te (censuur gedomme) en toch maar voluit het schone antropomorfisme op je netvlies te laten nestelen. Met een lach en een lied. En een heigh en een ho.