Als marktkramer word je geboren, om paus te worden komt er precies toch wat meer bij kijken. Wat dat precies precies inhoudt liet Robert Harris in 2016 optekenen in zijn geniepige thriller Conclave, die volledig is opgebouwd rond de machinaties van een pauselijke verkiezing – inclusief witte rook en Habemus Papam en zo van die dingen.

Dingen die allemaal grotendeels waarheidsgetrouw worden getoond, daar zowel Harris als de filmmakers niet over een enkele nacht voorbereidingsijs zijn geschaatst om de feiten zo accuraat mogelijk uit de doeken te doen. Alles grotendeels gezien door de ogen van de opperkardinaal wiens taak het is om erop toe te kijken dat de stemming volgens de regels van de kunst verloopt. En dat houdt ook in dat alle stemgerechtigden – plusminus 120 katholieke koppen zijn dat – tijdens de verkiezing het Vaticaan niet mogen verlaten om inmenging van buitenaf te voorkomen.

Edward Berger giet het boek van Harris in een grotendeels fijne adaptatie, vrolijk garen spinnend bij een kloeke cast en een statige aankleding. Uiteraard werd er niet echt gefilmd binnen de muren van Vaticaanstad, en werd het interieur van onder meer de Sixtijnse kapel netjes nagebouwd binnen de befaamde Cinecittàstudio’s. Felicità, zouden Al Bano en Romina Power daarop zeggen. Al is het niet de eerste keer dat er een Sixtijnse kapel wordt opgetrokken binnen de muren van Cinecittà: dat gebeurde eerder ook al voor The Agony and the Ecstasy, The Shoes of the Fisherman en The Two Popes.

Conclave ziet er dus goed uit, en kijkt ook lekker weg. Eerder als monkelende tragikomedie dan als volbloedthriller zelfs. Ralph Fiennes kruipt met verve in de jurk … excuus, soutane van kardinalenvoorzitter die al snel in een wespennest verkeert als roddels, onverwachte kandidaten, kuiperijen en zelfs de voorbode van een wereld in brand opduiken tijdens het conclaaf. ’t Zijn toeren zowaar. Aan Fiennes om het hoofd koel te houden, naast onder meer nog Stanley Tucci, John Lithgow en Isabella Rossellini op vinkenslag in de exquise rolverdeling.

Ergens stevig in het tweede uur dreigt Conclave te ontsporen. Die wereld in brand waarvan vijf zinnen eerder sprake past immers niet echt in de huis clos waar je voorafgaandelijk was aan onderworpen. Een beetje teveel een manipulatieve haarspeldbocht als het ware, die evenwel door Berger en scenarist Peter Straughan – die eerder onder meer al John le Carré’s Tinker Tailor Soldier Spy in bioscoopproza adapteerde – netjes uit het letterwerk van Harris werd gehaald. Best bij hem je gram gaan halen dus als je ‘die twist’ maar niets vindt.

Al is het niet de finale twist: de echte monkel komt helemaal aan het eind. En die mag er dan eigenlijk wel weer best wezen, zelfs al komt die nogal plomp uit de lucht vallen. Waardoor je aan de eindmeet alsnog een fijn puntje kan zuigen aan deze hostiewaardige filmeucharistie. In spiritus sanctus etceterum.

Gezien op Film Fest Gent.