Het is nu al een fiks aantal jaren dat er in zowat elke recensie van een Clint Eastwood-film te lezen staat dat het wel eens zijn laatste wapenfeit zou kunnen zijn. Dat krijg je als je op rimpelleeftijd nog actief bent natuurlijk.

In 2021 leek het er even naar uit te zien dat Eastwood echt zijn laatste film had gedraaid met Cry Macho, waarin hij ook de hoofdrol vertolkte. Maar kijk, in het jaar waarin Eastwood vierennegentig verjaardagskaarsen mocht uitpuffen komt er zowaar toch nog een door hem andere geregisseerde zo goed als waarschijnlijk laatste film in de zalen. Gedraaid toen hij nog een vitale drieënnegentiger was. Schoon Clint, schoon.

Juror #2 eindigt ergens in de sobere maar schone middelmaat van zijn oeuvre. Langs de goede kant van die maat zelfs. Eigenlijk is het pas in het laatste kwartier dat de film iets teveel slagzij maakt, en dat is misschien meer de fout van scenarist Jonathan Abrams dan van Eastwood zelf. In het toonaangevende maandblad Rolling Stone wordt Juror #2 omschreven als een John Grisham-versie van 12 Angry Men. Niet ver naast de waarheid, behalve dan dat Grisham er niets mee te maken heeft. Maar het is wel een omschrijving die netjes de gevoelsmatige lading dekt van een film die er uitziet alsof hij uit het jaren negentig-vriesvak is gehaald. En waarin achteraf smartphones zijn aan toegevoegd.

Nicholas Hoult is een van twaalf juryleden die moet oordelen over het lot van een lossehandjesman die wordt verdacht van de moord op zijn toenmalige vriendin. Aan het eind van de pleidooien is Hoult de enige van de twaalf die geneigd is om het verdict naar ‘niet schuldig’ te sturen. En daar heeft hij een goede reden voor. Tijdens de reconstructie tijdens het proces komt hij immers tot het besef dat hijzelf indirect verantwoordelijk is voor de dood van het slachtoffer. En dat de beklaagde haar dus niet heeft vermoord. Wat meteen een moreel dilemma oproept bij Hoult. En misschien ook wel bij de kijkschermkinderen die tegaderkomen om deze Eastwoodhostie op de tong te laten smelten.

Juror #2 is voor het grootste deel okay’e cinema. Traag maar zeker weet Clint je mee te nemen in een dubbele vraagstelling: kan Hoult zijn geweten zuiveren en welk verdict gaat de twaalfkoppige jury nemen? Met openbare aanklaagster Toni Collette aan de ene kant en advocaat Chris Messina aan de andere levert dat kijkwaardige niet-Grisham-Grisham-cinema op. Niet dat alles werkt: de schaarse poging om een thrillervlies over de film te leggen brengt weinig animo, net als de nogal halfslachtige verschijning van Kiefer Sutherland. En ook de uiteindelijke afloop van de zaak mist wat punch. En cognac. Maar dat neemt allemaal niet weg dat Eastwood een interessant schuld en boete-drama heeft afgeleverd over rechtvaardigheid en menselijke verantwoordelijkheid.

Of hoe de Clint die hier het licht uitdraait niet de schenendoorborende Dirty Harry With No Name is, maar wel de humane cineast die ons eerder al schoons schonk als Mystic River en Million Dollar Baby. Merci om vele van onze filmdagen te maken, Clint. En merci voor jouw laatste worp. Tenzij … who knows what tomorrow brings in a world na na na na. Na. Na.