Hoe zou het nog met Maximus Decimus Meridius zijn? Nog steeds dood zo blijkt, al belette dat Ridley Scott niet om vierentwintig jaar na diens finale ademstoot met een sequel op Gladiator op de proppen te komen. Helder en zonder franjes Gladiator II getiteld. En voorzien van een script dat netjes circulair in dat van de eerste Gladiator haakt.

Hoofdpersonage van dienst is immers Maximus’ buitenechtelijke zoon Lucius Verus (Paul Mescal). Die werd na de dood van zijn vader als kleine knaap naar Afrika gebracht om daar in relatieve vrede te kunnen opgroeien. Relatief blijkt inderdaad relatief: zo’n zestien jaar na het narratief van Gladiator wordt Numidië aangevallen door Romeinse troepen. Tijdens de zeeslag komt Lucius’ echtgenote om het leven, en valt hijzelf in de klauwen van de op macht beluste gladiatorenkoopman Macrinus (Denzel Washington). Waardoor de zoon net als zijn vader in het Colosseum verzeilt, en net als zijn vader is dat met wraak in de ogen daar hij zich wil wreken op de generaal (Pedro Pascal) die hij verantwoordelijk acht voor de dood van zijn vrouw. En uiteraard komt Lucius tussen al die kuiperijen door oog in oog te staan met zijn moeder Lucilla (Connie Nielsen) en de erfenis die zijn vader hem naliet.

Gladiator II mengt net als zijn voorganger historische achtergronden met nogal wat fictie en dichterlijke vrijheden. De historische achtergrond is te vinden in het zotte keizerspaar Geta (Joseph Quinn) en Caracalla (Fred Hechinger), twee broers die even samen de keizerlijke macht in handen hadden. Scott stelt de twee hier voor als een soort punkkeizers die zelfs raakvlakken vertonen met Beavis en Butthead. Meer zal er waarschijnlijk niet nodig zijn om opnieuw een contingent academici op de achterste poten te krijgen. Maar net als in de eerste Gladiator zal het grote publiek niet wakker liggen van verdraaide historische feiten.

Integendeel: Scott brouwt met deze sequel een film die bewust nog bloederiger en uitzinniger is dan de eersteling, getuige de berg doorboorde en afgehouwen ledematen die je hier krijgt geserveerd. Het is niet zo dat je verwacht om Art The Clown plots te zien opduiken, maar het scheelt niet veel. En die tijgers uit 2000 blijken ook maar lieve schootpoezen in vergelijking met het leger hellegatapen dat Scott hier in het arenazand neerploft. Samen met een neushoorn: die wou Scott al in de eerste Gladiator, maar daar was toen geen budget meer voor. Oh ja, er wordt ook gevochten tegen haaien. Uitzinniger, het woord viel al eerder.

Niet dat Scott het door David Scarpa geschreven script verwaarloost. Scarpa werkte eerder al samen met Scott voor All The Money in the World en Napoleon en je kan dus zeggen dat de twee elkaar gevonden hebben. Op zich weet de plot niet echt te verrassen, maar hij werkt wel op het dure pulpniveau waarop Scott zijn film laat roteren. Primaire emoties, een beetje soap, een beetje drama, heel wat heldenmoed en een heel duidelijke verwijzing naar hedendaagse wereldleiders en dictatoriale staten … de pot is goed gevuld. En Scott laat hem voluit overkoken. Met een budget van naar verluidt meer dan driehonderd miljoen dollar hoefde hij waarschijnlijk maar weinig water bij de wijn te doen.

Scott wou eigenlijk al veel sneller een sequel draaien op Gladiator. Het eerste bericht over een afgewerkt script kwam er in 2003 en die Gladiator II zou de prequel/sequel-route van The Godfather Part II volgen. Tussendoor probeerde Russell Crowe ook een alternatief idee uit, waarvoor hij scriptmatig ging aankloppen bij Nick Cave voor een film die zich gedeeltelijk in het hiernamaals zou afspelen. Yep. Alle plannen werden echter geaborteerd toen Dreamworks de rechten van hun catalogus verkocht aan Paramount, en alles opnieuw werd herbekeken. Waardoor er ettelijke jaren niets gebeurde met de plannen rond een potentiële sequel op Gladiator. Maar omdat Scott heel graag een tweede gladiatorenfilm op zijn curriculum wou, bleef de motor wel draaien met als uiteindelijk resultaat de film waar je nu over aan het lezen bent.

En waar nog over te zeggen valt dat Mescal, Pascal en Washington heel geïnspireerd lopen te acteren en zich duidelijk in hun nopjes voelen in het Romeinse decor dat Scott met veel bombarie in beeld brengt. Verrassen doet Gladiator II finaal niet, entertainen wis en waarachtig. Of hoe Scott zich zelfs op zijn zesentachtigste blijft profileren als hoogst eigenzinnig actieregisseur en alle mopperende tegenstanders daarbij resoluut een drietandpoepje laat ruiken.

Scott liet intussen optekenen dat hij een derde Gladiator ook ziet zitten om Lucius’ verhaal verder te kunnen uitdiepen. Scott kennende is de kans dat hij het dan tegen een horde moorddadige lieveheersbeestjes zal moeten opnemen aan de grote kant. Al kunnen het ook vleermuizen of – wie weet – pterodactyls zijn. Wat er ook van zij … jolly good fun deze Gladiator II die netjes aansluit bij de weliswaar toch iets serieuzere voorganger.