Het eerlijke aan Bridget Jones: Mad About the Boy ofte de vierde Bridget Jones-prent? Dat het vlieden van de tijd niet wordt tegengehouden of verdoezeld.

Dat is heel duidelijk als je tijdens de eindgeneriek je tijd neemt om de geprojecteerde foto’s en stills uit de vorige Bridget Jonessen te bekijken. Zeker het verschil met het in 2001 uitgebrachte Bridget Jones’ Diary is frappant: nogal wat rimpels en veranderde haarkleuren zijn er gekomen op die tijdsspanne van vierentwintig jaar. En personagegewijs vertoeft iedereen zelfs niet meer in het land der levenden. Kortom, door de reeks door dezelfde acteurs te laten dragen snuif je hier de door Jim Croce zo mooi bezongen tijd in de fles op.

Het tegenvallende aan deze vierde Bridget Jones-prent? Dat het oeverloos voorspelbaar en daardoor ook finaal vervelend is. De plotlijn – gebaseerd op Helen Fieldings gelijknamige roman uit 2013 – volgt weduwe en alleenstaande moeder Jones die na pakweg een halfuur film tot het besef komt dat rouwverwerking haar leven niet mag overheersen, dat ze niet alles ten dienste van haar twee kinderen mag stellen, dat ze misschien toch maar beter terug gaat werken en dat een nieuw lief en wat zweterige bedpassages eigenlijk ook best welkom zouden zijn. Merci en graag gedaan.

Jones’ weg naar de wederopstanding tikt elk gangbaar romcomcliché af, passeert zowat elk personage uit de vorige drie delen en houdt zowel de humor als het drama behapbaar voor iedereen. Scherpe kantjes zal je hier niet vinden. Moet dat? Nope, daar zijn andere films voor. Zoals For Leslie bijvoorbeeld, Michael Morris’ vorige film. Maar dat wil ook niet zeggen dat je je tevreden moet stellen met de grootste gemene deler. Al is dit tegelijkertijd een filmreeks die net teert op die delers, en vanuit die optiek de fans van de reeks en het genre schenkt wat die wensen.

Zeker omdat de cast er een zichtbare erezaak van maakt om die fanclub op de wenken te bedienen. Zellweger mag dan intussen wel een Academy Award op de kleerkast hebben staan, ze weet ook wel aan welk genre/welke reeks ze haar succes te danken heeft. Hugh Grant amuseert zich kostig in zijn machobijrol, en Colin Firth moet niet meer doen dan een paar keer opduiken om de contemplatieve zijde van het verhaal te voeden. Los daarvan voelt Bridget Jones: Mad About the Boy op een goede dag een halfuur te lang aan, en op een slechte twee uur. 

Frappante uitsmijter: in Amerika kreeg deze film geen bioscooprelease, maar werd hij direct streamertoegankelijk gemaakt. Nog een rimpeling die er vierentwintig jaar geleden niet was.