Voor wie Wettelen niet weet liggen … in Absurdistan blijkbaar. En dat is waarschijnlijk niet ver van Zottebeke en Geschiftegem.

Een blik op de generiek leert dat het regiedebuut van Dimitri Verhulst er onder meer kwam met productionele steun van de productiefirma van Alex van Warmerdam. Verwonderlijk is dat niet als je Waarom Wettelen onder de loep neemt. Aki Kaurismaki en Roy Andersson zouden best ook nog op de generiek hebben gepast.

Onder het motto ‘schoenmaker, blijf niet bij je leest’ besloot Verhulst om tussen het schrijven van romans door een film te maken. Omdat het verhaal dat hij had geschreven naar eigen zeggen beter zou pakken als film dan als roman of als theaterstuk. Hem ongelijk geven zal je niet doen eens het resultaat zich voor jouw geestesoog heeft mogen ontvouwen.

Waarom Wettelen ontrolt als een rouwstoet die (heel) lang achter een lijkwagen met bijhorende kist sjokt. In de kist ligt Christine, de echtgenote van Bas (Peter Van den Begin). Een van de vele ‘rouwenden’ die de stoet bevolken. Stappen ook nog mee: de kinderen des huizes, de zus van Christine, een jeugdvriend, een notaris en zelfs illustere onbekenden. Waarom die rouwstoet meerdere dagen nodig heeft om de laatste rustplaats te bereiken? Omdat Christine in haar wilsbeschikking liet optekenen dat ze in Wettelen wil begraven worden. En neen, niet in Wetteren. Daar de chauffeur van de lijkwagen – een bijzonder geestige Dominique Van Malder – schijnbaar de enige is die Wettelen weet liggen, wordt hij de gids van dit bonte en absurde gezelschap.

Dat er tijdens de tocht nogal wat (familie)geheimen de kop opsteken, hoeft niet te verwonderen. Al hoef je Waarom Wettelen niet te zien om die geheimen. Elke vorm van emotie wordt immers in de kiem gesmoord door het zotte territorium waarin alles zich afspeelt. Gortdroge humor leidt de dans in deze stapvoetse roadmovie, en de interpersoonlijke relaties spelen daarbij tweede viool. De meeste van die relaties zijn trouwens ook van de pot gerukt: consistent is Waarom Wettelen in elk geval.

En die consistentie werpt uiteindelijk zijn vruchten af. Omdat de aanhouder wint, ook bij het stappentellen. Zelfs al is dit een film waarop het gemakkelijk afknappen is: de opvallende nadruk op kak- en pishumor toont aan dat er blijkbaar veel onwelriekende dingen gebeuren in Absurdistan, en lang niet alle pointes leiden naar geslaagde grappen of heldere observaties. Maar hoe absurder Verhulst het allemaal laat worden, hoe beter het allemaal in elkaar klikt. Waardoor dit een prent is die gaandeweg openbloeit in plaats van in elkaar stuikt. En die van zottekotterij een ereteken maakt. Waardoor het uiteindelijk niet zo moeilijk is om de scènes die de bal misslaan de pantalon der liefde aan te trekken. Of de mantel. Of de kousen.

Waarom Wettelen is een film waarbij het toegelaten is om in het haar te krabben. En om met je ogen te rollen. Maar niet schrikken als je ook zal moeten grinniken of meesmuilen. Zelfs hardop lachen is toegestaan. Al dan niet met mate. Of in stilte.

Gezien op Film Fest Gent.