Een komedie die tijdens het festival van Cannes met de Gouden Palm aan de haal gaat? Dat moet wel een speciale lachfilm zijn dan, is de homo cinefilus in jou misschien geneigd te denken. Of de jury onder leiding van Greta Gerwig had dit jaar een aparte en tegendraadse smaak.

Wat er ook van zij: Sean Bakers Anora is een begeesterende en energieke brok cinema die charme en chaos aan elkaar koppelt, en daar geestige en vaak verrassende dingen weet mee te doen. Een film waarmee Baker eindelijk erkenning krijgt bij het grotere publiek, nadat eerder fraai werk als The Florida Project nog in de onderlaag bleef steken.

Anora houdt het midden tussen After Hours en het betere Blake Edwards-werk. En zou ongetwijfeld ook door Billy Wilder, Ernst Lubitsch en Preston Sturges ten zeerste zijn gesmaakt. Je kan zelfs gewag maken van een film met een hart en ziel, getuige de coda die elke vorm van humor weert en resoluut mikt op verstilde ontroering. Ook onverwacht: de inspiratieknuffel die Baker tijdens de eindgeneriek uitdeelt aan Jess Franco en Soledad Miranda. Een eerbetoon dat hij in easter egg vorm giet door het hoofdpersonage een rode sjaal te laten dragen – net zoals Miranda dat deed in Vampyros Lesbos. Al is het dankwoord er vooral omdat Baker zich liet inspireren door de intensiteit waarmee Franco Miranda steevast in beeld bracht. Een soort van adoratie die Baker in het hoofd had bij het belichten van Mikey Madison in de titelrol.

Edoch, genoeg detailpikkerij, over naar het grote plaatje. En daarin valt te rapen dat de kans groot is dat deze romance tussen een sekswerkster en een Russische miljardairszoon zich ook een weg naar jouw kieteltenen zal banen. Niet de eerste keer dat Baker zich op het pad der betaalde liefde waagt: ook Tangerine en Red Rocket speelden zich af in het sekswerkmilieu.

Lichaamaanbiedster van dienst is Anora (Madison), al noemt ze zichzelf liever Ani. Ze werkt bij een VIP-paaldansclub waar ze op een dag Vanya (Mark Eydelshteyn) in haar dollargraaiende netten strikt. Deze rijke Russische jongeling raakt zo onder de indruk van haar vleselijk aanbod dat hij haar algauw exclusief inhuurt om hem een week gezelschap te houden. Tijdens die dolle week besluiten de twee te trouwen, zodat Vanya’s ouders hem niet kunnen verplichten om terug te keren naar Rusland. Het in Las Vegas gegeven ja-woord valt echter niet in goede smaak bij de rijke Russen, die daarop proberen om het huwelijk te annuleren.

Op zich allemaal much ado about nothing, maar Baker heeft met Madison een geheim wapen in huis. Haar dominerende en exuberante vertolking stuwt de film omhoog en maakt van Anora eerder een karakter- dan plotgedreven kijkstuk. Het zal wel niet toevallig zijn dat de titel van de film meteen ook de naam van het hoofdpersonage is. Madison hoefde trouwens geen auditie te doen voor Baker: ze kreeg de rol op een presenteerblad aangeboden nadat hij al van haar kunnen was overtuigd na haar aan het werk te hebben gezien in Once Upon A Time in Hollywood en de vijfde Scream.

Ook goed voor de sfeer en het inlevingsvermogen: de keuze van Baker om zijn prent volledig op locatie op te nemen in Brooklyn. Plezant detail: het huis waar Vanya in resideert is in het echt ook eigendom van een rijke Russische pief. En voor wie vindt dat Eydelshteyn een beetje op een Russische Timothée Chalamet lijkt … je bent niet alleen, daar hij in zijn geboorteland geregeld wordt omschreven als ‘de Russische Chalamet’. ’t Zal aan zijn zwarte krullen liggen.