En de meesten leefden nog lang en gelukkig. Niet meteen een eindconclusie die je verwacht in een film waarin de mensonterend brutale moord door volgelingen van sekteleider Charles Manson op actrice Sharon Tate en haar gasten op 8 augustus 1969 in hun Cielo Drive-villa een van de ankerpunten is. “Once Upon A Time … In Hollywood” is dan ook een atypische Mansonfilm, voor zover het er zelfs een is. Manson zelf komt hoop en al vijftien seconden in beeld, en Tate (met swingende verve vertolkt door Margot Robbie) moet haar schermtijd delen met het testosteron van Leonardo DiCaprio en Brad Pitt, in de respectievelijke rollen van acteur op zijn retour Rick Dalton en diens stuntman/manusje-van-alles Cliff Booth - de eigenlijke protagonisten in deze meanderende fabel.

Waar Tarantino zich dusver altijd op een bepaald genre concentreerde om er steeds een diep persoonlijke draai aan te geven, ziet hij het ditmaal ruimer. “Once Upon A Time …” is een liefdesbrief aan een tijd en een plaats die hij als rasechte Hollywoodenaar als geen ander kent. Ook al was hij zelf maar zes jaar in het geschiedschrijvende jaar 1969, waarin naast de Mansonmoorden ook nog Woodstock en de maanlanding vochten voor een plaats in de geschiedenisboeken. Tarantino is echter uitsluitend geïnteresseerd in de Hollywoodgeschiedenis. Als een volleerd filmhistoricus reconstrueert hij de toestand van de Amerikaanse cinema in de wig tussen de studioperiode en de meer persoonlijke vrijgevochten auteurscinema die op het punt stond door te breken. Hij concentreert zich vooral op zijn dada’s: spaghettiwesterns, culttelevisiereeksen en iconische namen uit die periode voeren een mooie fictieve non-fictiedans uit. Of een non-fictieve fictiedans, het is maar hoe je het bekijkt.

Dalton en Booth zijn fictief, maar gemodelleerd naar verschillende (vergeten) acteurs uit die periode. Tarantino deed zijn huiswerk tot in de kleinste details, en alleen daarom al verdient de film het om met open mond te worden bekeken. De relatie tussen beide mannen is voor een stuk gebaseerd op die tussen Burt Reynolds en diens stuntman Hal Needham, die hem later zelfs zou regisseren in onder andere “Smokey And The Bandit” en “The Cannonball Run”. Alles blijkt tegelijk zowel echt als niet echt. Zo was Reynolds wel degelijk te zien in de door Sergio Corbucci geregisseerde spaghettiwestern “Navajo Joe”. Weliswaar in 1966, maar soit … door Dalton te laten opdraven in de Corbucci-film “Nebraska Jim” is de eerbetoonsboog in elk geval constant gespannen. Ook in de aankleding is het oog voor detail fenomenaal: Tarantino voorzag nog steeds bestaande iconische bioscoopzalen van kwijlend lekkere sixtiesbillboards, en nam heel wat scènes op de echte locaties op. Het eethuis waar Robbie en de haren gaan eten de avond van de moorden? Net hetzelfde als waar Tate echt zat, tot aan de exacte tafel toe. Tarantino zorgt er voor dat zowel de waarheid als de leugen zo dicht mogelijk aanleunt bij de historische feiten, onder meer ook door het incorporeren van echte trailers en originele reclamespots.

“Once Upon A Time … In Hollywood” is een fetisjfilm par excellence. Maar wel eentje die veel meer doet dan zomaar wat navelstaarderig pretentieus preken. Wars van het manna voor cinefielen en filmgeschiedenisadepten dat Tarantino met veel liefde uit de bioscoophemel laat neerdalen, is dit vooral een razend entertainende en grappige film. Ook al gebeurt er plotmatig weinig, Tarantino toont zich eens te meer een meester in het brengen van lange en zelfs schijnbare nergens heen leidende dialogen, waarvan de meeste echter een minimeesterwerkje op zichzelf vormen. Narratief staat “Once Upon A Time …” meermaals geparkeerd, maar toch zit er constant beweging in de film. Naast de periodeliefde is er ook plaats voor acteursporno: de manier waarop de camera langs Pitt, DiCaprio en Robbie glijdt terwijl die helemaal sixty-nined zijn is op zich ook al een reden om deze sprookjestrip te injecteren. Zelfs een tussendoorsfeerfocus op een cruisende Pitt in het L.A. van weleer transformeert zich in een vijfsterrenscène. Ook de vintage soundtrack brandt trouwens gaten in het trommelvlies.

“Hoorray for Once Upon A Time … In Hollywood” dus. En voor Tarantino. Die zich in de laatste rechte lijn dan wel weer opnieuw gedraagt als een duivelskind in een wijwatervat, maar daarom malen is niet nodig. Zonder zijn eigenheid te verloochenen - of liever, net door zijn eigenheid uit te vergroten - eindigt hij met een uppercut die weliswaar met veel zaken een loopje neemt, maar die wel trouw blijft aan het universum in het universum dat hij hier creëert. Een marathonprent die zowel oog- en oorverblindend mooi als machtig en prachtig is, en die zelfs gerust nog wat langer mocht duren … wat een wonder van een film.