Cinematografisch heeft de Vietnamoorlog doorgaans meerdere strepen en sterren voor op de beide Golfoorlogen. Om zomaar even een inleidende parallel te trekken tussen twee oorlogszones waar Amerikaanse troepen actief waren en waar nogal wat films over worden gemaakt. De groene velden en het camouflerende lommer hebben visueel vaak meer in hun mars dan het stof en het zand van het Midden-Oosten. Kwestie van smaak weliswaar, die openingsstelling. En dus voor vingergezwaai vatbaar.

Wat er ook van zij: oorlogsgruwel blijft oorlogsgruwel, en dat laten Ray Mendoza en Alex Garland ongefilterd zien in Warfare. Beide heren liepen elkaar tegen het lijf op de set van Garlands Civil War waar Mendoza als militair adviseur aan de slag was. Garland vroeg hem of hij geïnteresseerd was om samen een oorlogsfilm te draaien die zich volledig zou focussen op een intense veldslag en die gebaseerd was op ware feiten. Garland zei uiteraard ja, en kon voor inspiratie putten uit zijn verleden in actieve militaire dienst tijdens de tweede Golfoorlog.

Zijn keuze viel op een belegering tijdens de slag om Ramadi in 2006. Mendoza was een van de Amerikaanse Navy SEALs die de omgeving afgeschermd moesten houden om de veilige doorgang van de grondtroepen een dag later te kunnen garanderen. Maar dat draaide dus anders uit: de SEALs kwamen in een huis onder vuur te liggen door vijandelijke sluipschutters. Een strijdmakker die zwaar gewond geraakte en op de nipper aan de dood ontsnapte kon zich naderhand niets meer van die dag herinneren. Met deze film wil Mendoza nauwgezet laten zien wat er die dag gebeurde, daarbij meteen ook een lans brekend voor de precaire mentale toestand van heel wat oorlogsveteranen.

De belegering wordt min of meer in realtime uit de doeken gedaan. Het scenario is volledig gebaseerd op recollecties en herinneringen van Mendoza en andere soldaten die alles echt meemaakten. Garland gebruikte geen scenariomatige ingrepen om het een en ander te kruiden, er was geen ruimte voor een ondersteunende soundtrack, deus ex machina’s bleven in hun kot … zoals het destijds gebeurde, zo krijg je alles als het ware van binnenuit te zien. Oorlog, alsof je er midden inzit dus zowat. Al is er natuurlijk altijd een distinctie tussen het echte en het filmische. Laat ons een zandkat geen zandmuis noemen.

Warfare laat zowel de belegering als de redding van de SEALs zien. Mendoza en Garland schuwen daarbij de gruwel en het bloedvergieten niet. Door alles zo waarheidsgetrouw mogelijk te houden wordt Warfare een klinische film. De personages zijn eerder generieke pionnen dan mensen van vlees en bloed, net omdat er geen evolutie of achtergrond te rapen valt. Je kan je ook niet van de indruk ontdoen dat je dergelijk woeste oorlogsbeelden al eerder hebt gezien: van Full Metal Jacket over Saving Private Ryan en Black Hawk Down tot tutti quanti. Niet dat Garland en Mendoza er op uit waren om een verschil te maken of om zich filmisch te meten met illustere voorgangers. Je koppelt Warfare best los van (betere) voorbeelden om je langzaam maar zeker te laten absorberen door een brutale overlevingsstrijd. Hiervoor werd geput uit een blik rijzende sterren zoals Joseph Quinn, Will Poulter, Cosmo Jarvis, Charles Melton en Michael Gandolfini. 

Garland en Mendoza stemmen hun regiestijl volledig af op wat ze willen tonen. Ook op het militair jargon wordt niet bespaard. Het wil allemaal zo recht voor de raap mogelijk zijn en is daardoor uiteindelijk evenzeer nagelbijtthriller als oorlogsrelaas. Niet opgenomen in een land in het Midden-Oosten trouwens, maar volledig op de locatie van een voormalig vliegveld buiten Londen. Of hoe het realisme van Warfare toch een fiks aantal snuiven filmmagie nodig had om alles zo realistisch mogelijk te laten ogen.