Kraken, rammen en loensen: Jason Statham doet het nog steeds met volle overgave in zijn zoveelste knokfilm sinds de euro-eeuwwissel. Voor de tweede keer op rij met regisseur David Ayer achter de megafoon en aan het roer.

Intrinsiek is er weinig verschil met hun vorige samenwerking, al was The Beekeeper verhalender en scenariomatig interessanter dan deze A Working Man die zich eenvoudig laat samenvatten als Statham versus de Russische maffia. Die versus staat er omdat hij jacht maakt op de roebelonverlaten die de dochter van zijn werkgever hebben ontvoerd om als seksslaaf aan te bieden. En dat is het zowat wat de plot betreft.

Stathams personagenaam is Levon Cade, en die is bedacht door auteur Chuck Dixon die dusver twaalf boeken schreef in de Cadereeks. Materiaal dat zich uitstekend leent voor meer dan een verfilming, en dat was waarschijnlijk de reden dat Sylvester Stallone met zijn Balboa Productions-pet op aanvankelijk het idee had om de Cadeverhalen op poten te zetten als een televisiereeks. Uiteindelijk werd het toch een langspeelfilm, maar er is dus geen gebrek aan potentiële opvolgers als deze verfilming van het uit 2014 stammende Levon’s Trade een succes blijkt. De Levon waarvan sprake is een voormalig marinier die niets meer met zijn gewelddadig verleden te maken wil hebben en als bouwvakker aan de slag is, zoekend naar rust en contemplatie. Maar gezien de karrenvracht boeken die Plotkin schreef zal hij wel meermaals met zijn vorig leven worden geconfronteerd. Zo gaat dat nu eenmaal.

Stallone is naast coproducent ook coscenarist van A Working Man. Twaalf jaar eerder schreef Stallone ook al Homefront voor Statham. Tel daar nog het Expendables-vierluik mee, en het zal niet zo fout zijn om te veronderstellen dat Sly en The Stath goed met elkaar overeenkomen. Opvallend blijft dat Statham in nogal wat films waarin hij solomatig in de kijker staat eigenlijk telkens een inwisselbaar personage vertolkt. Of hij nu Levon, Joe, Jack of Filiberke heet … vaak is hij een in vechtkunsten bedreven lamme goedzak met veelal een militair of overheidsdienstverleden die het vervolgens opneemt tegen misdadigers van de meest vileine soort.

Het is hier niet anders: de film wurmt zich een weg door ontelbaar veel actiesegmenten en kent bijna evenveel climaxen als alle Lord of the Rings-films samen. Deel van de leut, ook al omdat Statham niet op de oneliners bespaart. De kans dat Stallone eigenlijk zichzelf voor ogen had in het filmisch maken van Dixons roman is waarschijnlijk groot. Wie uit is op de gebruikelijke Stathambenenbrekerij zal zich geenszins bekocht voelen. Hersenloos en pretentieloos, you know the drill. 

En je ziet meteen nog eens bevestigd dat je een elleboog en staartbeentje ook als wapen kan gebruiken – en niet enkel als krabpaal. Waarschijnlijk kan je er ook noten mee kraken, maar dat zal voor in de sequel zijn.