Te bekijken als de tweede verfilming van Robert Littells uit 1981 stammende spionageroman of als remake van de uit datzelfde jaar daterende eerste verfilming: twee opties om de link te leggen met de vorige bronbestanden van deze The Amateur.

Een letterlijke herinterpretatie of herwerking is het niet, al is het maar omdat The Amateur anno 2025 de achtergrond van de Koude Oorlog opentrekt naar een meer geopolitiek schouwspel. Wel nog van de partij: kuiperijen binnen de CIA, een constante in het werk van voormalig Newsweek-journalist Littell.

Op het voorplan staat CIA-analist Charlie Heller die na de moord op zijn vrouw zijn oversten chanteert en een actieve training eist zodat hij zelf achter de moordenaars aan kan gaan. In de versie uit 1981 werd Heller vertolkt door John Savage, ditmaal ging de rol naar Rami Malek. Al zat die initieel ergens rond 2006 bij Hugh Jackman. Een tijdje in productie geweest, deze remake.

De originele versie van The Amateur is een in de vergetelheid geraakte onderbelichte film die naast Savage Marthe Keller, Christopher Plummer en Ed Lauter op de loonlijst had staan. Keller is hier te spotten in een piepkleine cameo als bloemenverkoopster. En dat nadat ze ook al in een kleine bijrol te zien was in One Life, de vorige film van regisseur James Hawes.

In de klopjacht op de moordenaars van zijn echtgenote doet Malek aan globetrotten: Frankrijk, Engeland, Turkije, Spanje, Roemenië en Rusland … allemaal stops op zijn wraaktraject. Een traject dat niet overdadig wordt gekruid met Stathameske of Neesoneske schietpartijen. Centraal staat Rameks kunde om veiligheidssystemen te omzeilen, data te analyseren en cryptische codes te kraken. Deel van de leut zoals dat heet, daar ze leiden naar een paar aardige set pieces wanneer Ramek uiteindelijk oog in oog komt te staan met zijn prooien. Wat van The Amateur ook in 2025 nog een lichte en voedzame maaltijd maakt voor de fans van het oeuvre van Littell of bij uitbreiding dat van Ludlum. 

Al is de vuist die de film maakt finaal niet sterk genoeg om een echte uppercut te zijn. Hawes krijgt zelden een echte urgente spanning in het geheel, en sommige scènes voelen te loszanderig of slordig aan. Of net niet afgewerkt genoeg. Positief is dan weer dat de serpentineplot wel degelijk de ruimte krijgt om te ademen, waardoor je er uiteindelijk de mindere momenten voor lief bijneemt. 

Oudeschoolspionageactie dus, deze The Amateur. En daardoor waarschijnlijk eerder te smaken door zij die nog zijn gelagereschoold met krijtgeur in de neusgaten in plaats van met digitale bliepen en wooshen op het netvlies. Stencilcinema, zo zou je deze ramicalement vôtre potverdekke ook nog kunnen omschrijven.