Markante levens leveren niet altijd markante biografisch films op. Kees in Films over alcoholverslaving en de weinig appetijtelijke gevolgen daarvan: ze zijn er altijd geweest, ze zullen er altijd zijn. Tot wanneer de overlevende kakkerlakken op dees aard de stop uit de laatste fles brandewijn zullen trekken.

The Outrun is ook zo’n film, en zelfs eentje die gebaseerd is op ware feiten. Of toch minstens op de memoiresversie van die feiten. De Britse Amy Liptrott publiceerde in 2016 met The Outrun een kijk op haar leven voor, tijdens en na een gevaarlijke romance met de gevreesde drankduivel. Dat leven begon als dochter van een bipolaire vader en een devoot Christelijke moeder op een boerderij op de Orkney eilanden aan de noordkust van Schotland. Na haar studies in Edinburgh verkaste ze naar Londen waar ze zo’n tien jaar lang in de klauwen was van drank en drugs. En misschien ook wel van seks en rock ’n roll. Haar leven donderde in elk geval serieus van de rails. Rehabilitatie vond ze uiteindelijk terug in haar geboortestreek waar de isolatie en een job als kwartelkoningteller voor de Royal Society For The Protection Of Birds er haar uiteindelijk bovenop hielpen.

The Outrun viel op als leesvoer omdat er naast de wilde verhalen uit Londen ook ruimte was voor natuurbeschrijvingen van het leven op de Orkney eilanden. Je kwam tijdens het lezen zowat evenveel te weten over de scha en schande van kotsen in het openbaar als van Beaufortmetingen en wichelroedelopen. Regisseuse Nora Fingscheidt – van het ook al onder de huid kruipende System Crasher – neemt die structuur hier over. Je krijgt de verschillende tijdstippen uit het leven van Amy – die hier als pseudoniem Nora heeft – verhakkeld te zien. Scènes uit alle fases van haar leven worden als een draaiende tol in beeld gebracht en als gids krijg je de verschillende haarkleuren van Rona mee om (ongeveer) te weten in welke fase van haar leven je bent.

Rona wordt met verve – en niet alleen in haar haardos – vertolkt door een heel gedreven Saoirse Ronan. Eens je mee bent met Fingscheidts hak en tak-aanpak is zij de gedroomde gids om je er doorheen te loodsen. Wat een potentieel schouderophaalpersonage is met een groot eigen schuld, dikke bult-gehalte wordt zo een waarlijk inspirerend personage van vlees en bloed. Bijkomend voordeel is dat de film door het ontbreken van sterk afgelijnde blokken verfrissend en verrassend blijft – zij het ook wat opzichtig gekunsteld. Het authentieke karakter helpt eveneens om je bij de les te houden. Fingscheidt ging echt filmen op Orkney en op het afgelegen eiland Papa Westray. Met als gevolg dat je de regen, de wind en de schapenstallen tot in je neusgaten zal voelen wapperen.

Tweestrijduitsmijter: fans van films met een duidelijk begin, midden en einde zetten het bij The Outrun misschien liever op een lopen, edoch (even pauze, want het is een lange zin) wie houdt van films waarin de regisseur zich visuele tierlantijnen permitteert en bochten neemt op plaatsen waar je een rechte weg verwacht, zal zich hier twee uur in goed gezelschap bevinden. En trek gerust een parka en rubberen laarzen aan voor de volledige 4DX-ervaring.

Gezien op Film Fest Gent.