De logica zelve eigenlijk, een sequel op Inside Out. Al is het maar omdat ze bij Pixar even in een dipje zaten: hun laatste films deden het commercieel minder dan verwacht – zij het deels door corona – en ook de creatieve waakvlam brandde minder hevig dan tijdens hun hoogdagen.

Een sequel op hun bona fide hit uit 2015 lijkt op het eerste zicht een gemakkelijkheidsoplossing. Die bewering dekt maar de helft van de waarheid, daar animatiefilms productioneel al worden opgestart vooraleer de vorige/volgende – of zelfs meerdere vorige/volgende – in de zalen loopt/lopen. Wat maakt dat de beslissing om het groene licht te geven voor dit nummertje twee evenzeer een artistieke als commerciële keuze is.

Zelfs indien al het recente werk van Pixar top of the bill zou zijn geweest, dan nog was Inside Out 2 een logische keuze. Omdat de in de eersteling geschetste leefwereld consistent kon worden uitgebreid, daar de richting voor de sequel op het eind van Inside Out al klaar en duidelijk was geschetst met de puberteitsknop. Was Riley in de eerste film elf, dan is ze nu dertien. En dat is meer dan twee jaar aan werelden van verschil. Een tienermeisje in oorlog met de grote buitenwereld en vooral met zichzelf: dat betekent overuren draaien voor haar emotionele avatars Joy, Sadness, Fear, Disgust en Anger. Al is het niet enkel de herhaling die werkt, ook de verbreding doet dat. Riley krijgt immers nieuwe gevoelens, en het duurt niet lang voor die nieuwe overheersen en zelfs de oude buitenspel zetten. Hallo daar Embarrassment, Jealousy, Ennui en Anxiety. Vooral Anxiety treedt op het voorplan als heftige en giftige moeial, met als gevolg dat Riley de grip op haar zachtaardig karakter verliest en transformeert in een egoïstische minivolwassene die de echte waarden van het leven uit het oog verliest. Aan Joy en co om dat te verijdelen annex terug te draaien, als ze tenminste terug in het centrale brein zien te geraken.

Pixarsequels houden traditioneel beide voeten in de reeds gecreëerde leef- en denkwereld, en dat is bij Inside Out 2 net zo. Een logische voortzetting van wat je al kreeg, zonder een beroep te doen op kunstgrepen of zwaar aanvoelende nieuwe invalshoeken. Dat zorgt voor een heel coherente opvolger die qua toon, stijl en karaktervorming naadloos aansluiting vindt zonder kwaliteitsdip. Een film die netjes voortbouwt op de blauwdruk die er was, en die iedereen die zijn gading vond in Inside Out opnieuw op zijn wenken zal bedienen. Het werkt allemaal het best als de focus op de kleurrijke beestjes in het hoofd ligt in plaats van op Riley zelf, maar het creatieve team van Pixar zorgt voor een mooie en zelfs logisch in elkaar stekende correlatie tussen de twee.

Voeg daar nog uitstekende animatie – ook hier winnen de emoavatars het van de mensenwereld – fijne visuals en geestig dialoogwerk bij en je krijgt anderhalf uur lang schone en vertrouwde Pixar. Een anderhalf uur waar het publiek blijkbaar met veel honger en goesting zat op te wachten: na het eerste releaseweekend stond de opbrengstenteller wereldwijd al op een bijna recordbrekende 295 miljoen dollar. Wat op The Incredibles 2 na de beste Pixarstart ooit is. Joy kan een feestje bouwen.