Oef vat het inderdaad mooi samen. Het eindgeneriekgevoel dat je zal overvallen nadat je besloot om twee uur en veertig minuten deelgenoot te zijn van Gilles Lellouches ‘epische’ misdaadfilm L’amour ouf.

Los gebaseerd op de uit 1997 stammende Ierse cultroman Jackie Loves Johnser OK van Neville Thompson die vergelijkingen met Trainspotting wist te genereren. Lellouche situeert als inspiratiebronnen voor zijn naar Frankrijk verkaste verfilming Martin Scorsese, Quentin Tarantino en West Side Story. Romeo + Juliet is hij nog vergeten.

Lellouche is nog steeds actief als acteur, en maakte in 2018 zijn langspeeldebuut als regisseur met het in Frankrijk goed scorende Le grand bain. Kattenbakpis in vergelijking met deze grootschalige en breed gebudgetteerde misdaadkroniek waarvoor hij een budget van meer dan 35 miljoen euro wist los te peuteren. Het verhaal is even eenvoudig als goeiemorgen morgen: een straatschoffie en een rebelse tienermeid uit de middenklasse raken in hun apenjaren op elkaar verliefd en proberen die romance opnieuw op te pikken op volwassen leeftijd nadat hij tien jaar (onterecht) in de cel heeft gezeten voor de moord op een veiligheidsagent.

Twee tijdstippen dus in de prent, waarin Clotaire en Jackie aanvankelijk worden vertolkt door Malik Frikah en Mallory Wanecque en op volwassen leeftijd door François Civil en Adèle Exarchopoulos. Dat zorgt inderdaad voor een epische aanpak, ware het niet dat L’Amour ouf hoofdzakelijk een voorspelbare, voor de hand liggende en weinig opzwepende bedoening is. Eentje waarvan je ook voelt dat het allemaal veel te lang aansleept. En hoeveel oempf Lellouche ook wil steken in zijn gedoemde romance … zowel Clotaire als Jackie blijven eendimensionale pionnen die in de clichévijver blijven pootjebaden. En vaak zelfs irritant overkomen. Niet meteen de gedoemde geliefden waarvoor je in bulk rijstkorrels wil gaan aankopen of een paar witte gps-duiven wil trainen.

Maar hey, laat de noot positief blijven. Zodat je hier kan lezen dat Lellouche geregeld wel weet wat aan te vangen met zijn wam bam in het gezicht stijl. Auditief zelfs ook: A Forest van The Cure symboliseert de hete liefde tussen de twee in een minimusical en tijdens een overvalmontage krijg je Sirius van The Alan Parsons Project te horen. En de scène waarin hij een aan een muur gekleefde kauwgom symboliseert als een kloppend hart zal hem links, rechts en waarschijnlijk zelfs in het midden ook wel goede punten opleveren.

Al rechtvaardigt niets van dat alles de te lange speelduur. Zeker het tweede deel moddert grotendeels wat aan – als het tenminste niet potsierlijk wordt. Getuige de manier waarop Vincent Lacoste – als Jackies yuppie-echtgenoot – aan zijn eind komt. Lellouche gaat ook nog eens zo ver om L’Amour ouf te laten beginnen met een valse flashback waardoor je met verkeerde verwachtingen aan het helemaal niet slot zijnde slotakkoord begint. Of hoe Lellouche er niet in slaagt om zijn zelf geciteerde voorbeelden te evenaren en ze dan maar verpakt in een overgeflambeerde stijloefening.

Gezien op Film Fest Gent.