Onrust in sequelland ten huize Disney. Kwalitatief verhoudt Moana 2 – of Vaiana 2, je mag kiezen – zich tot Moana Vaiana als Frozen 2 tot Frozen: als een dode muis dus. Sorry, Mickey. Aan de kassa zullen ze daar bij Disney waarschijnlijk niet veel van merken, daar gekende figuren doorgaans veel dubloenen en dukaten opbrengen. ’t Zal nu wel niet anders zijn. Maar kwalitatief is dit knuddiger dan knuddig. Je moet wel al heel snel content – of kleurenkleuterig – zijn om dit ongeïnspireerd vervolg zonder morren uit te zitten.

Het oorspronkelijke idee was om het vervolg op Vaiana – of Moana, je mag kiezen – als een serie op Disney+ te zetten. Gaandeweg kwam het idee om er alsnog een bioscoopfilm van te maken, werd het reeds geschreven materiaal herwerkt en in de schoot van drie nieuwbakken regisseurs – David G. Derrick Jr., Jason Hand & Dana Ledoux Miller – geschoven. Ze hadden het beter in de vuilnisbak gekieperd. De kans is groot dat het kleine grut voor het scherm het voorhoofd gaat fronsen, aan een al dan niet toevallig in de buurt zijnde volwassene gaat vragen wat Vaiana aan het doen is en waarom, vooraleer uiteindelijk in apathische staat neuskeutelkeleg te gaan spelen.

In ’t kort: de Polynesische titeldeerne wil alle eilandvolkeren verenigen teneinde te vermijden dat … ja, wat eigenlijk. Maar dat verenigen lukt niet echt omdat een boze god destijds het verbindende eiland liet zinken. Pas als dat eiland terug aan de oppervlakte komt kunnen de verschillende Polynesiërs elkaar vinden. Om dat eiland uit de diepe wateren te halen, is blijkbaar ook de hulp van halfgod Maui nodig. Die dook eerder al in het narratief op zonder dat ordentelijk werd geduid hoe en waarom. Niet dat het veel rol speelt. Ergens halverwege duikt ook nog een vleermuisheks waarvan eigenlijk niemand weet wat die komt doen – een liedje zingen blijkbaar – en blijft de plot vager dan vaag, daarbij vrij statisch actiescènes afwisselend met muzikale intermezzo’s. En dan is er tijdens de eindgeneriek ook nog een Marvelliaanse teaserscène die er ook maar is om er te zijn.

Is er dan niets positiefs te vertellen? Jawel, hoor. De animatie ziet er nog steeds oogverblindend mooi uit, al moet je niet zoeken naar veel variatie daar elke scène er eigenlijk ook wel hetzelfde uitziet. En daardoor na een tijd ook repetitief wordt. Evenzeer repetitief, maar wel voor het volle pond geestig zijn de slapsticktussenkomsten van haan Heihei en varken Pua. De gagschrijvers waren in betere vorm dan de breiers en hakers van de plot, zoveel is duidelijk.

Dus ja kijk … geef die twee een spin-off zou je kunnen denken, maar misschien is het gewoon beter om alles wat met Moana Vaiana te maken heeft voor heel lange tijd – of voor altijd – met rust te laten. Edoch dat zal de boxoffice analyserende Oom Dagobert waarschijnlijk anders zien.