Sommige remakes zijn halve remakes. Of vijfenzeventigprocentremakes. Of in het geval van Speak No Evil negentigprocentremakes.

James Watkins’ Engelstalige herwerking van Christian Tafdrups nauwelijks twee jaar oud zijnde Deense origineel is ruim tachtig minuten een getrouwe kopie. Met zelfs een paar carboncopyscènes. Om dan tien minuten voor het oorspronkelijke eind een totaal andere weg in te slaan en er nog twintig minuten extra aan vast te breien die nogal opzichtig lonken naar Sam Peckinpahs Straw Dogs. En een zwartgallig einde is ook niet besteed aan Watkins en überproducent Jason Blum die hier op het eind de goei laten winnen en de slechte een achterwerkje laten ruiken.

Welk einde je voorkeur ook mag wegdragen … zowel Tafdrup als Watkins hebben een fijne chillerthriller afgeleverd. Waarin wars van het slotakkoord de centrale vraag overeind blijft: wat drijft een mens ertoe om ergens vanuit een door sociale etiquette gedreven norm of vanuit tijdelijke waanzin vreemdelingen volledig te vertrouwen en dingen te doen die volslagen irrationeel zijn.

Voor Tafdrup was zijn Speak No Evil destijds bijna een autobiografische film. Samen met zijn vriendin en hun driejarige dochter ontmoetten ze tijdens een vakantie een Nederlands koppel waar het wel mee klikte. Waarop het koppel hen uitnodigde om eens bij hen te komen logeren. Wat Tafdrup niet deed, maar het inspireerde hem wel tot een wat als-verhaal waarin the kindness of strangers een heel duistere weg insloeg.

Watkins bewandelt datzelfde pad en veranderde de nationaliteiten van Denen en Nederlanders naar Ieren en in Londen wonende Amerikanen. Met Scoot McNairy en Mackenzie Davis als het Amerikaans koppel dat samen met hun dochtertje in Italië het Ierse paar James McAvoy en Aisling Franciosi en hun zoontje tegen het lijf loopt. De twee gezinnen brengen wat tijd met elkaar door, en na de vakantie ontvangen McNairy en Davis een uitnodiging om eens af te komen naar Ierland. Een uitnodiging waar ze op ingaan. McAvy en Franciosi blijken echter psychopaten van het zuiverste zwavelwater te zijn, en zelfs dan nog duurt het ontzettend lang vooraleer de gasten eieren voor hun geld kiezen en de rede boven de waanzin laten zegevieren. Wat ze – gezien het happy end in deze versie – nog kunnen. Voor Tafdrups protagonisten was er finaal geen redding meer mogelijk.

Over het slotakkoord kan je een boom opzetten. Is Speak No Evil een film die beter gedijt met een zwartgallige ontknoping of toch maar beter eindigt op een positieve noot? Of is het net oké dat beide versies nu naast elkaar bestaan? Of zou een letterlijke remake eigenlijk overbodig zijn geweest? Feit is dat je bij Watkins geen afdoend antwoord krijgt op de vraag waarom McAvoy en Franciosi doen wat ze doen. In Tafdrups ontwrichtesprookjesparabel kreeg je dat wel. Feit is ook dat Watkins’ film finaal niet valt of staat met de climax. Net als in zijn debuut Eden Lake uit 2008 bewijst hij immers goed te weten hoe treffend onderhuidse gruwel op te bouwen. Een debuut dat trouwens geen water bij de wijn deed en geen ruimte liet voor een vrolijke eindnoot. De kans dat het afgekalfde kwaad in zijn Speak No Evil er kwam onder commerciële (Amerikaanse) druk lijkt dan ook vrij reëel. Al had Watkins naar eigen zeggen ook geen zin om de mokerslag van Eden Lake of Tafdrups origineel te herhalen.

Wat er ook van zij: Watkins levert een aardige home evasion chiller op met als onderliggende boodschap het gezonde verstand niet te verliezen in de waanzin des dageraads. Je kan er maar je voordeel mee doen.