Veertien jaar. Zolang duurde het vooraleer Pixar een sequel op hun hit uit 2004 op de goegemeente losliet. Uit het oog was blijkbaar niet uit het hart: “Incredibles 2” groeide in een mum van tijd uit tot een megasucces en werd ook door de filmpers uitstekend onthaald. Of hoe de sequels van Pixar die, op “Cars” uitgezonderd, niet langer geboekstaafd staan als de kneusjes van de catalogus. Wat alvast houtafkloppend het beste doet verhopen voor “Toy Story 4”.

“Incredibles 2” start meteen waar “The Incredibles” ophield. Het superheldengezin Parr remt met alle middelen een wel heel destructieve bankovervaller af en maakt daarbij zoveel schade dat hun actie door de autoriteiten als nutteloos wordt beschouwd. De roep om de mutanten … excuus, superhelden te verbieden om hun krachten nog te gebruiken weerklinkt dan ook luid. Tot wanneer ene Winston Deavor opduikt, een superrijke magnaat en fan van mensen met elastieken benen en andere lichaamsdelen. Samen met zus Evelyn ontwerpt hij een plan dat de Parrs en bij uitbreiding ook andere superhelden terug in de gratie van het publiek moet brengen. Aan Helen Parr/Elastigirl de taak om de supers terug op de kaart te zetten. Lieve echtgenoot Bob krijgt intussen de taak om in te staan voor het huishouden en het opvoeden van de kinderen. Waaronder baby Jack-Jack, wiens superkrachten zich nogal uitdrukkelijk manifesteren – waardoor de uk meteen moeiteloos met de volledige film aan de haal mag gaan.

Brad Bird keert na zijn uitstapje in “Mission: Impossible”-land en na het afleveren van het onderschatte “Project T” terug naar zijn eerste liefde. Animatie dus, en de verve waarmee hij destijds het deels handgetekende “The Iron Giant” in de juiste banen leidde hangt nog steeds aan zijn borstel. Of “Incredibles 2” even goed/beter/minder goed is dan de eersteling is voer voor discussie: wat Bird toont heb je uiteraard al eerder gezien, zeker gezien de overdaad aan superheldenavonturen die momenteel grote en kleine schermen torpederen. Bird speelt het spel slim door tussen de stevig geproportioneerde actiesegmenten door zijn geld in te zetten op een structuur die evenveel schatplichtig is aan de Pixartoets als aan het sitcomelan van “The Flintstones”. De scènes met Jack-Jack zijn dijenkletsers van jewelste en ook de gezinsinteractie tussen Bob en de kinderen zijn sterk genoeg om jong en oud te entertainen. Wat van Pixar nummer 20 – een jubileum zowaar – opnieuw een film maakt die zijn animatiepijlen bij lange na niet uitsluitend op het kleine grut mikt.

Van alle blockbusters die we dit jaar al te zien kregen is “Incredibles 2” zelfs de meest toonvaste. Geen hak en plak-werk door een comité scenaristen, maar de visie van een man die binnen de contouren van een studio ruimte kreeg om een eigen creatie op eigen houtje uit te werken. Of die toch rond de bemoeienissen kon heen fietsen zonder dat het eindproduct eronder te leiden had. Het resultaat is puur cinemaplezier dat er zowaar in slaagt om niet overbodig te ogen tussen Marvel, DC en andere superkrachtpatsers.

Meer zelfs, Bird slaagt er met “Incredibles 2” in om op twee uur tijd te doen waar de “Despicable Me’s”, “Minions” en Dreamworkstitels als “Megamind” niet in slaagden: rust vinden in chaos in plaats van die chaos overal rond te knallen. Geen pophits of Pharell Williams-karaoke’s hier, maar een sfeervolle orkestrale score van Michael Giacchino met knipogen naar het Bonduniversum en eender welke sixties spionagetitel. En een verhaaltempo dat ruimte biedt aan grappen en karakters om te groeien en te resoneren. Een oog voor detail waarmee Pixar zich opnieuw weet te onderscheiden van het pelotonnetje achtervolgers.