In Silent Night kon Joel Kinnaman niet spreken, in The Silent Hour (bijna) niet horen. Als hij nu nog een actiethriller vindt waarin hij blind is kan hij een zintuigentrilogie op zijn acteercurriculum zetten.

The Silent Hour neemt daar best een respectabele plaats op in. Dit is immers een fijne gimmickthriller die zijn intrige grotendeel laat ontspinnen op een en dezelfde locatie, en dat levert de nodige haarspeldbochtscharnieren op. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar zolang de film en de recensie duren is het er geestig vertoeven. Daarna mag je terug naar andere ordes van de dag, zoals het sorteren van je groenafval, het alfabetiseren van je filmschijvencollectie en het platstrijken van ezelsoren uit Tolstojs Oorlog en vrede.

Kinnaman is een inspecteur bij de dienst moordzaken die tijdens een achtervolging onzacht in aanraking komt met een rijdende wagen en daardoor langzaam maar zeker doof wordt. Gelukkig zorgt zijn hoorapparaat voor nog wat soelaas. Omdat hij willens nillens ook gebarentaal heeft aangeleerd, treedt hij op als tolk voor een dove vrouw – vertolkt door de in het echt ook doof zijnde Sandra Mae Frank – die getuige was van de moord op twee drugdealers. Wat volgt is een serpentineplot die zich concentreert op een door de slechteriken van dienst gespannen hinderlaag in het zo goed als verlaten en klaar voor de sloop gemaakte flatgebouw waar de getuige woont. Een soort B-filmkruising tussen Die Hard en Trespass dus, die zich in het schoon Engels als nifty laat omschrijven.

Solide B-filmer Brad Anderson kwijt zich netjes van zijn taak om het anderhalf uur waar hij over beschikt met de nodige panache in te kleuren. En weet daarbij netjes de gimmick van gebarentaal en werkende en niet-werkende hoorapparaten te gebruiken. Niet dat hij een feilloos parcours rijdt: een plotpunt mag dan voor Kinnaman pas ergens in de climax duidelijk worden, als kijker weet je al veel vroeger hoe de vork in de steel zit. Maar dat is een deel van de leut zeker.

Opvallend: deze huis clos werd voor het overgrote deel op Malta opgenomen als onafhankelijke productie. Je mag dan denken dat je naar locaties in Boston aan het kijken bent, eigenlijk krijg je een rondje Valetta voorgeschoteld. Of Toronto, want in Canada streek de filmploeg ook neer. Die wondere wereld van de cinema toch.