Een mensenleven: er kan nogal wat in gebeuren. Zelfs als je er maar tien jaar uitlicht. Je kan verliefd worden, een relatie beginnen, een kind krijgen en oh ja, doodgaan aan kanker. Allemaal zaken die Almut en Tobias overkomen, een willekeurig uit de (Britse) populatie geplukt koppel.

Alles wat hierboven beschreven staat krijg je te zien in We Live in Time, zij het niet-lineair gebracht. Een bewuste keuze van de filmmakers, daar je door vreugde en verdriet af te wisselen een aparte narratieve boog creëert, en niet alle miserie tot op het eind hoeft te bewaren. Of hoe een ogenschijnlijk eenvoudige tearjerker op die manier toch wat meer filmisch weefsel krijgt.

Regisseur John Crowley en scenarist Nick Payne wikken en wegen – onder het goedkeurend oog van een als coproducent van de partij zijnde Benedict Cumberbatch – netjes wanneer ze zich op welke tijdsperiode focussen zonder dat de welwillende kijker het tijdsspoornoorden verliest. Kledij en haarsnits zijn daarbij goede gidsen.

Verhaaltechnisch brengt deze film niets dat je nog niet eerder zag. En zelfs niet-lineair vertellen is inmiddels een beproefd concept: zie recentelijk bijvoorbeeld ook Robert Zemeckis’ Here en Nora Fingscheidts The Outrun, min of meer gelijktijdig in de zalen te zien met dit tranendal. Van die drie titels is We Live in Time de minst ambitieuze en minst uitdagende, maar ironisch genoeg wel de meest publieksvriendelijke. Omdat het verhaal alle gimmicks links laat liggen, en omdat alles wat Almut en Tobias meemaken herkenbaar en niet ver van het bed is.

Om het publiek mee te krijgen in dit realistische horrorverhaal koos Crowley voor twee acteurs die zich heel doorleefd in de materie vastbijten. Zowel Florence Pugh als Andrew Garfield kwijten zich uitstekend van hun taak. Als je in de personages gelooft komt dit eerder door de invulling op het scherm dan door de weergave op het blad. Voor Garfield is dit ongetwijfeld een blij weerzien met Crowley, met wie hij in 2007 al samenwerkte voor Boy A, wat meteen Garfields eerste langspeler was.

Laat je meetronen met dit triestig verhaal, ga de confrontatie aan met de relativiteit van het leven en pleng een paar tranen. Of hou de ogen droog. Alles mag, niets moet. Je krijgt sowieso een cinematografisch meer uitdagende variant te zien van de tranentrekkerklassieker Love Story uit 1970. Zij het ditmaal met you’re say means love never to sorry having als tagline.