Steeds te vinden voor een vormelijk experiment, die Robert Zemeckis. Die experimenten leverden niet altijd geslaagde films op, maar dat is hem vergeven. Zeker omdat nagenoeg elke misser werd gecounterd door een bonafide klassieker. Alleen al voor de Back To The Future-trilogie is het welhaast verplicht om elke Bobbiaanse uitschuiver door de vingers te zien. Net als voor Jessica Rabbit trouwens.

Here kan je ook zien als zo’n uitschuiver, ware het niet dat het tegelijkertijd fascinerende en tot op zekere hoogte zelfs wondermooie oogsnoep is. Zemeckis houdt eens te meer de vinger aan de pols van revolutionaire cinema. De vier centrale acteurs (Tom Hanks, Robin Wright, Paul Bettany en Kelly Reilly) komen veelvuldig verjongd en verouderd in beeld. Dat is op zich niet zo speciaal, daar CGI en motion capturing intussen ingeburgerd zijn in het filmmakerslexicon. Wat wel speciaal is, is dat Zemeckis alles registreerde met door artificiële intelligentie gestuurde software zodat het verouderen en verjongen automatisch gebeurde tijdens het filmen. Waardoor er nagenoeg geen postproductie-ingrepen nodig waren. Technologie waarvoor Zemeckis zowaar de weg vond naar het in ons land gevestigde pioniersbedrijf Metaphysic. Waarmee Zemeckis als krasse zeventiger dus nog een nieuwe state-of-the-art titel aan zijn portfolio wist toe te voegen.

En dat is zelfs niet eens het enige experiment waar hij zich in Here aan waagt. De hele film is – op het eindshot na – volledig statisch: geen camerabeweging te bespeuren dus. Here focust zich uitsluitend op de woonkamer van een huis en toont de geschiedenis van die kamer door de jaren heen. Door miljoenen jaren zelfs. Het ene moment zit je te kijken naar Hanks en Wright die in elkaars neus peuteren, het andere moment zie je een dino of natieve Amerikaan die ooit passeerden op de plaats waar nu de living staat. Zemeckis vertelt alles ook non-lineair: het leven van Hanks en Wright wordt afgewisseld en onderbroken door dat van vroegere en latere bewoners.

Zemeckis blijft hiermee trouw aan de opzet van Richard McGuires strip waar hij de mosterd haalde. McGuire publiceerde Here in 1989 aanvankelijk als strip van zes pagina’s, en breidde het in 2014 uit tot een dikker volume waarin hij dezelfde kamer/plaats laat zien tot 2033 jaar na het bakske vol met Jezusstro. Zemeckis speelt wat met het narratief en de gebruikte jaren, maar blijft visueel dicht bij het bronmateriaal. Wat betekent dat het centrale ankerpunt bijna voortdurend wordt gesplitst in afzonderlijke, kleinere frames die een tijdsprong kaderen en er tegelijkertijd voor zorgen dat je soms meerdere jaren op hetzelfde moment te zien krijgt. Nice en netjes.

Inhoudelijk neemt Zemeckis (te) weinig risico’s: je krijgt heel wat fotoboekmomenten te zien uit het leven van de bewoners, opgehangen aan geboortes, overlijdens, kerstfeesten, faits divers … als je op een bepaald moment Hanks hoort zeggen dat de tijd vliegt vat die daarmee meteen de volledige film samen. Echt meeleven met de personages zal je niet doen in Here. Ook al niet omdat de personages voor en na Hanks-Wright-Bettany-Reilly geen diepgang krijgen. De sterkte van Here is ontegensprekelijk de manier waarop Zemeckis de tijdsprongen in beeld brengt, en niet zozeer wat er narratief gebeurt.

Wat maakt dat Here een raar gevoel oproept: het ziet er bij momenten allemaal verdomd schoon uit waardoor je bijna niets anders kan dan het breed omarmen. Tegelijkertijd is de inhoud dan weer zo rudimentair alledaags dat je de neiging voelt om af en toe even weg te doezelen, zelfs al gidst Zemeckis het vermaledijde vlieden van de tijd naar het onvermijdelijke eindpunt des levens. Daarmee het besef van ‘lees, alsof het je laatste tekst is’ duidelijk naar de oppervlakte brengend. En dat doet je uiteindelijk toch ook wel wat contemplerend nadenken over dit aardklootse bestaan terwijl de eindgeneriek je doorheen het toen en nu gidst. Zonder DeLorean – of Jessica – in zicht.