Let’s talk about you and me, let’s talk about all the good things and the bad things that may be, let’s talk about geweetwelwat. Paul Verhoeven leerde de Amerikaantjes eerder al taboedoorbrekend het een en ander zeggen over de vleselijke lust en kijk eens aan … zijn landgenote Halina Reijn doet net hetzelfde in haar tweede Amerikaanse langspeler. En dat zonder vrij veel ophef.

Het tegenovergestelde zelfs: Reijn krijgt vooral lof voor haar gedurfde kijk op het vrouwelijk streven naar seksuele vrijheid en zelfbeschikking. Zou er dan toch verschil zijn in de mannelijke en vrouwelijke visie op de standjes der zaken? Of zijn de tijden veranderd?

Nochtans neemt Reijn geen blad voor de mond: Babygirl begint met een kreunende Nicole Kidman die nauwelijks een minuut na haar minnespel met echtgenoot Antonio Banderas al naar (incestueuze) porno grijpt om echt klaar te komen. Amai amai amai. Kidman kiest met deze film dus alweer voor een over de tongen rollende rol, en haar curriculum bevat inmiddels waarschijnlijk al meer van die risicovertolkingen dan dat er brave opstaan.

Kidman staat aan het hoofd van een automatisatiebedrijf dat inzet op vlugge goederendispatching: meer robotten, minder mensen. En zo. Ze is gelauwerd als een van de meest vooruitstrevende vrouwelijke CEO’s, heeft een fijn gezin, heel veel geld, maar ook issues gedomme. Omdat ze haar echtgenoot maar een saaie kwiet vindt waar ze geen orgasmegenot bij vindt – en die haar niet wil aanraken wanneer ze onder een deken zit of met een kussen over haar hoofd ligt – begint ze een relatie met stagiair Harris Dickinson. Een jongeman die haar op veel manieren weet te manipuleren – het is dan ook een etter buiten categorie – en Kidman begint steeds meer van die manipulatie te genieten. Giet daar nog een #metoo-saus over en je hebt een actuele film. Zo een die zowel over de tong als de poep gaat.

Alleen … waar gaat dit uiteindelijk over? Kidman krijgt dan wel terecht lof voor haar vertolking, haar personage is wat eigenlijk … moeilijk om mee te leven met iemand die wat extra kicks zoekt en het blijkbaar stimulerend vindt om als een kat wat melk uit een schaaltje te likken. Ieder zijn meug en teug, daar niet van. Dickinson is zoals reeds gezegd irritant, en Banderas verdwijnt nagenoeg volledig in de achtergrond. Kan goed zijn dat Reijns verhaal over macht en seks iets wil vertellen over de man-vrouw-en anderen-staat van vandaag. Feit is dat je finaal een film te zien krijgt die quasi net hetzelfde zegt als de Emmanuellefilms: dat iedereen baas is over zijn eigen lijf en verlangens. En gij nu.

Voor velen is Babygirl een film die meerdere zedenlansen breekt: zo een die de plastiek laag van Fifty Shades of Grey afkrabt en die 9 ½ Weeks voor de intelligentsia wil zijn. Voel je echter niet gepakt wanneer je dit finaal maar een pot banaal gezeur vindt. En ja hoor, op het eind vindt Kidman wel Banderasgenot door toe te passen wat Dickinson haar heeft geleerd. Mooi hoor. En als je daar tranen in de ogen zou van krijgen: proficiat. Oh ja, je kan het ook bekijken als een zwarte komedie. Naar het schijnt.