Actieknokkers als Liam Neeson, Jason Statham en Gerard Butler blijven zo populair op het wereldwijde filmtoneel dat ze af en toe al dan niet bewust in een franchise van de partij zijn. Butler zal in 2018 waarschijnlijk zelf ook niet hebben verwacht om acht jaar later aan te treden in een sequel op Den of Thieves, maar kijk … ook die robuuste maar al bij al weinig vernieuwende overvalthriller kreeg een opvolger met Den of Thieves: Pantera.

Eentje die net als de eerste geregisseerd en geschreven is door Christian Gudegast, dus samenhang tussen beide films is er wis en waarachtig. Gelijkenissen ook: beide films beginnen met een actiescène, introduceren daarna op hun gemak de belangrijkste personages, leggen de blauwdruk van een overval bloot, laten de overval zien en komen op het eind nog met een twist op de proppen.

Gudegast kopieert hier dus ongegeneerd zichzelf, zij het met een paar aangepaste details. De locatie bijvoorbeeld: in de eerste Den draaide alles om een overval op de Federal Reserve Bank in Los Angeles, in de opvolger mikken de overvallers van dienst op de inhoud van de kluizen van het World Diamond Centre in Nice. Gudegast liet zich voor de contouren van die overval zelfs (gedeeltelijk) inspireren door de overval op het Antwerp World Diamond Centre in 2003 waar voor meer dan honderd miljoen aan juwelen werd buitgemaakt. Antwerpen mag zelf even figureren in het eerste kwartier van Den of Thieves: Pantera – zij het zonder dat er daadwerkelijk scènes werden opgenomen. Een stukje Vlaams valt er wel te horen. De sequel speelt zich dus niet af op Amerikaans grondgebied, maar op Europees – wat voor een andere klankkleur zorgt.

Naast Butler als vuilbekkende en grenzen overschrijdende copper is ook O’ Shea Jackson Jr. terug van de partij als enige overvaller uit de eerste Den of Thieves die uit de klauwen van Butler wist te blijven. Butler volgt hem naar Nice, ogenschijnlijk om de diamantenroof te verijdelen, maar eigenlijk om er mee aan deel te nemen. Of toch weer niet? Spannend. Of toch eigenlijk ook niet.

Deze sequel voelt net als de eersteling (te) lang aan, en de geur van recyclage zorgt er mee voor dat de eerste toch een paar tikkels meer entertainend was dan deze herhaalbeurt. Een die minder speelt op testosteron en tattoos en zich tevreden stelt met een afgevlakte versie daarvan. Waardoor het ook allemaal een beetje gaperig wordt. De beste momenten zitten – net als in de voorganger – in de overvalsequentie zelf, maar zelfs die doet weinig moeite om echt waterdicht te zijn.

Dertiende uit het dozijn-actieprent dus, al is het wel lovenswaardig dat Gudegast probeert om de plot centraal te houden en niet nodeloos zijn toegang zoekt in obligate shoot’em ups. Maar een derde Den of Thieves … dat hoeft niet echt, neen. Al laat Gudegast de deur op het eind daar wel voor open staan. Dat worden dure isolatiekosten bij de eindafrekening.