Te pruimen en lekker bevonden: dat was het verdict bij het in 2022 op het scherm verschenen Smile. Blijkbaar vonden veel mensen dat, daar de prent wereldwijd bijna tweehonderdtwintig miljoen wist te vergaren. Dikke winst voor Paramount, daar Smile op de wereld kwam met een productiebudget van zeventien miljoen. Niet verwonderlijk dat Parker Finn snel groen licht kreeg voor een opvolger.

De kippenvelentiteit in de Smile-franchise bedient zich van een brede gelaatsgrijns. De bezeten persoon pleegt na een periode van hevige hallucinaties pompeus lachend zelfmoord in het bijzijn van een getuige, waarna die besmette getuige ook aan het hallucineren slaat en uiteindelijk ook zelfmoord pleegt in het bijzijn van iemand anders enzovoorts.

De link tussen de eerste en tweede Smile krijg je in de openingsscène die meer uit het misdaad- dan uit het horrorgenre lijkt weggelopen. De laatst besmette persoon uit Smile probeert de vloek van zich af te schudden door een Russische crimineel te doden terwijl een andere toekijkt. Een plan dat … euhm niet volledig volgens plan verloopt. De toevallige getuige uit de proloog is degene die later het hoofdpersonage uit Smile 2 de nachtmerrietijd van haar leven bezorgt.

Dat hoofdpersonage is de potent door Jasmineprinses en roze Power Ranger Naomi Scott vertolkte popdiva Skye Riley. Die werkt hard aan haar comeback een jaar nadat ze in opspraak kwam na een dodelijk druggerelateerd auto-ongeval waarbij haar lief morsdood achterbleef. Die comeback lijkt aardig te lukken, tot het moment waarop haar clandestiene pillendraaier vlak voor haar ogen zelfmoord pleegt en haar daaropvolgende demonische hallucinaties steeds meer de bovenhand nemen.

Finn – die opnieuw zelf het scenario schreef – is al bij al vrij spaarzaam met zijn horrorinjecties. Maar als ze komen is hij geutig en scheutig met het bloedvergieten, getuige de dood van de daarnet al vernoemde pillenleverancier. De hallucinatiehorror zelf komt vaak na lange expositiescènes waarin er niet noodzakelijk veel gebeurt, maar die door Scotts vertolking en Finns vloeiende regie alsnog boeiend blijven.

Al kan Finn niet vermijden dat zijn narratief af en toe wat sleept waardoor zijn film finaal iets te lang aanvoelt. Bovendien leidt Smile 2 niet echt naar een volledig bevredigende climax: het al bij al voor de hand liggende laatste reactieshot is weliswaar goed voor een (welja) brede glimlach, maar of het nodig was om de entiteit te visualiseren is een andere vraag. Ook de opeenhoping van hallucinatie op hallucinatie op hallucinatie is niet altijd je dat. Smile 2 finisht uiteindelijk wel als potent genrevoer, maar het kon nog potenter zijn geweest.

Nog steeds te pruimen, maar iets minder lekker bevonden dus. Mooi wel dat Finn in de tweede poot van zijn universum in het voetspoor van de eerste poot blijft. Goed voor de consistentie is het sowieso.