Voor wie het zou vergeten zijn – of het zich niet meer durft herinneren: in 1996 won Mel Gibson een Academy Award voor beste regisseur. Voor het een jaar eerder uitgebrachte potige Braveheart was dat, zijn tweede film in de regiestoel.

Naar Oscars kan Gibson heden ten dage fluiten: persoonlijke fratsen en controversiële uitspraken maakten hem persona non grata – zij het niet bij D. Trump die in hem blijkbaar een van de redders des Hollywoodvaderlands ziet. Zelfs zonder die non grata zit Gibsons carrière in een B-filmbocht die hem eerder richting Razzie dan Academy Award zal sturen. Al zal dat de weledele heer Gibson waarschijnlijk allemaal aan zijn je weet wel wat roesten.

Los daarvan: best verrassend dat hij nog een film heeft kunnen regisseren. Al had hij met zijn eigen productiefirma Icon Productions zelf ook een vinger in de pap te brokkelen, en de financiële steun van John Davis – een van de producenten van de Predator-franchise – zal hem eveneens geen kwaad hebben gedaan. Bovendien is Flight Risk een vrij goedkope productie, grotendeels gecentreerd rond drie personages op een en dezelfde locatie. Wat niet wegneemt dat het monkelgrappig is om op de affiche van deze portie B-pulp From The Award-Winning Director of Braveheart, Apocalypto And Hacksaw Ridge te kunnen/moeten lezen.

Het woord is gevallen: B-pulp. Flight Risk is een film zoals die in de jaren negentig met bossen uit de lucht vielen. Denk de gsm’s weg en je krijgt een film die in de jaren negentig gemaakt lijkt. Geen verwijt trouwens, enkel een vaststelling. Topher Grace duikt op als een boekhouder van de maffia die de grond onder zijn voeten te heet voelt worden en op de vlucht slaat voor zijn maffiawerkgever die hij ook ettelijke miljoenen lichter wist te maken. De U.S. Marshalls zijn ook op zoek naar Grace, en het is agente Michelle Dockery – geen onbekende voor de fans van het statige Downton Abbey – die hem weet op te sporen en in de boeien te slaan, hem een kans gevend op federale bescherming als hij tegen zijn vroegere broodheer getuigt in de rechtbank. Daarvoor moet hij wel op tijd zijn voor het proces, en dat is niet zo simpel daar Grace zich schuilhield aan de voet van de wildernis in Alaska. Waarop hij samen met Dockery plaatsneemt in een vliegtuig(je) met Mark Wahlberg als piloot om hen naar de grootstad te brengen.

En neen, die laatste is niet de conquering hero, maar een vileine slechterik die vet betaald is om te beletten dat Grace en Dockery de vlucht overleven. Meteen de eerste keer sinds Fear uit 1996 dat Wahlberg nog eens full bad mag gaan. En waarschijnlijk de eerste keer dat hij (bijna) full bald mag gaan. En niet met een zogenaamde bald cap. Wahlberg gaf er de voorkeur aan om tijdens de opnameperiode dagelijks zijn hoofd te scheren. Methodacting: soms heb je er enkel een scheerapparaat voor nodig. 

Flight Risk is instant wegwerpcinema, maar werkt tot op (mwuha) zekere hoogte omdat de gimmick van de afgesloten locatie voor de nodige gein zorgt, wars van alle plotgaten die mee aan boord zijn – en op hun beurt deel van de pret zijn. Bekijkbare onzin dus, deze Flight Risk. En hoe kleinschalig het allemaal ook mag zijn, Gibson vindt toch opnieuw tijd en ruimte voor close-ups op open vleeswonden. Die Mel toch. Aan Wahlberg weliswaar de eer om de show te stelen. Al acteert de automatische piloot ook niet slecht.