Als je de marketinghype mag geloven is Longlegs een film die je nachtmerries gaat voeden, je kippenvel gaat verticuteren en je karbonkels gaat demoniseren. Sterke beloftes uit een geloofsbelijdenis die wis en waarachtig commerciële vruchten afwierp.

De Amerikaanse distributeur Neon zette een campagne op die niet moest onderdoen voor die van The Blair Witch Project destijds, en zag zich beloond met de dusver meest succesvolle film uit hun portfolio. Niet alleen de virale nieuwsgaring zorgde daarvoor: met een total loss mogen gaande Nicolas Cage in een cruciale bijrol is er meer dan voldoende extra spankracht om nieuwsgierige cinefiele zielen te lokken met nog wat bijkomende oempf. Cage produceerde de film trouwens mee onder de banner van zijn eigen productiemaatschappij, daarmee de makers een extra zetje gevend.

Voor regisseur Osgood Perkins is dit meteen zijn definitieve doorbraak: de zoon van acteurskoppel Anthony Perkins en Berry Berenson draaide hiervoor al drie andere horrorfilms, maar het is de eerste keer dat hij een titel aflevert die zijn naam ook buiten de horrorkwadratuur over de tongen laat gaan. Vierde keer, goede keer. Geduld, het schijnt een schone zaak te zijn.

Net als talent. En dat gebruikt Perkins door een intrigerende hybride tussen misdaadprocedurefilms à la The Silence of the Lambs en Zodiac te combineren met een in paranormale activiteiten gedrenkte duivelse hersenwip. Twee genres voor de prijs van een, al wil dat daarom niet zeggen dat het samenspel tussen de twee feilloos verloopt.

FBI-agente Lee Harker (Maika Monroe) krijgt – dankzij haar sluimerende psychische kwaliteiten – de eer en het genoegen zich vast te bijten in een zaak waar de FBI al lang mee worstelt. Al meer dan twintig jaar wordt Oregon geteisterd door familiedrama’s. Gezinnen worden stelselmatig uitgemoord door de vader des huizes die daarna zelfmoord pleegt. In het gezin is telkens een dochter van minstens negen jaar aanwezig die op de veertiende van de maand verjaart. Is het toeval dat Harker zelf ook op de veertiende verjaart? Baneent. Perkins – die zelf ook het scenario schreef – linkt het verhaal van Harker immers aan dat van de seriemoordenaar (Cage dus) en geeft stelselmatig prijs hoe de (satanische) moordenaar de vaders zover krijgt om te (zelf)doden, hoe hij zijn slachtoffers uitkiest en toont uiteindelijk aan hoe het paranormale een (binnen het spectrum van de prent passende) normale verklaring krijgt. Toch maak je best geen flipchart om alle narratieve punten van Longlegs te verbinden: een waterdichte verbinding zal het niet zijn daar je op het eind achterblijft met evenveel vragen als antwoorden. En een ontknoping die even voorspelbaar als frustrerend is.

Edoch, als sfeerstuk is er weinig tegen de film in te brengen. Perkins brengt het al meteen op temperatuur met een citaat uit het ook op de eindgeneriek te horen zijnde Get It On van T-Rex. Een mooie circulaire beweging die de zich in de jaren zeventig afspelende beginscène verbindt met het eigenlijke verhaal dat zich midden jaren negentig situeert. Perkins neemt je tijdens het eerste mesmerizerende halfuur mee voor wat in essentie een moordonderzoekmysterie is. Eens je aan de omgeving bent vertrouwd en wil weten hoe de vork in de steel zit, stuwt hij je traag maar zeker de gruwelwei in. Of iedereen daarin wil grazen is een andere vraag, maar Perkins zorgt in elk geval voor genoeg graskluiten om de tanden in te zetten. De kans is trouwens niet onbestaand dat je meermaals wil herkauwen: Longlegs blijft na afloop intrigeren, al dan niet omdat je de plot nog eens tegen de spots wil hangen of omdat je nog eens wil zien wat Cage hier uit de koker schudt nu kunst, kitsch of camp is. Of misschien zelfs alle drie.

Longlegs is een film die de nieuwsgierigheid triggert en op die manier precies doet wat de marketingcampagne wil dat je doet: kijken en bezwijken. Perkins levert met Longlegs een instant cultklassieker af waar zijn vader, moeder en vadermoeder zaliger ongetwijfeld en terecht mee in zijn/haar/hun nopjes zouden zijn geweest. Een fijne prestatie.