De bliksem slaat naar het schijnt geen twee keer op dezelfde plaats in, wervelwinden daarentegen …

Achtentwintig jaar na de door Jan De Bont geregisseerde en door Michael Crichton meegeschreven blockbuster Twister vond Hollywood de tijd rijp voor een opvolger die als slimme titel Twisters meekreeg. Geen echte sequel, daar deze film allemaal nieuwe personages en geen expliciete verwijzingen naar die uit 1996 bevat. Enkel hommageknipogen, zoals dat heet. Dit is dus een volledig losstaande film over tornadojagers in Oklahoma die je evengoed als een remake, update of reboot kan zien. Of gewoon als een film uit hetzelfde universum.

Wat er ook van zij, Twisters leunt dicht aan bij Twister. En dat is niet noodzakelijk een slechte zaak. Steven Spielberg – opnieuw aan boord als uitvoerend producent onder zijn Amblin Entertainment-vlag – ging niet op zoek naar modernismen om het allemaal zo hedendaags mogelijk in te kleuren, en gaf zijn zegen voor een concept dat rechtstreeks uit de jaren negentig lijkt gekatapulteerd. Of weggewaaid.

Je gaat in Twisters dus niets zien dat je niet eerder in Twister of in eender welke tornadofilm zag. Net zoals je in eender welke haaienfilm niets vernieuwends meer gaat zien. De bewust ‘ouderwetse’ aanpak levert genoeg charme af om je doorheen het eenvoudige scenario te loodsen. En de visuele effecten van ILM – met hier en daar een snuif echte tornadofootage in de mix – moeten niet onderdoen voor die van weleer, al zie je hier en daar wel even de digitale naden als er een onfortuinlijkaard door de wind wordt meegezogen.

Lee Isaac Chung is een op het eerste zicht verrassende keuze als regisseur. Niet de eerste indieregisseur die de kans krijgt om een commerciële bocht te maken, en waarschijnlijk ook niet de laatste. Chung werd niet zomaar uit de hoop getrokken nadat oorspronkelijke keuze John Krasinski de boot zonder hem liet verder varen. Chung liet zelf zijn interesse blijken in het project en vond het zelfs aanleunen bij zijn zich eveneens in Oklahoma afspelende autobiografische Minari waarin het gevaar van tornado’s ook even expliciet werd aangehaald. En als vierjarige ukkepuk was hij samen met zijn familie zelf getuige van een passerende tornado op aanraakafstand.

De hoofdrollen zijn voor Glen Powell – die hiermee definitief op de A-lijst van populaire gezichten terechtkomt en daardoor de komende jaren geen gebrek aan lucratieve projectkeuzes zal hebben – en Daisy Edgar-Jones – die zich evenzeer in de kijker speelt en wiens carrièretrein hier op volle stoomkracht vertrekt. Fijne casting, daar er best wel chemie is tussen de twee. Zij is een meteorologe die als kind al gefascineerd was door weer en wind, en een manier bedacht om stormwinden in kracht te laten afnemen. Een fataal afgelopen experiment deed haar echter stoppen met tornadojagen. Tot ze zich zoveel jaren later alsnog terug in de blaaslinie waagt, en daar tornadocowboy Powell tegen het lijf loopt die zich met zijn team in wervelwinden waagt om YouTube-filmpjes te kunnen maken. En jawel, de twee worden uiteindelijk dwars door alles heen in elkaars armen geblazen.

De meest interessante scriptscharnier in Twisters is die waarin het stormjagerscollectief waar Edgar-Jones aanvankelijk deel van uitmaakt de verzamelde werveldata gebruikt om die aan een huizenopkoper te verpatsen die met die kennis van zaken de huizen en grond van de wervelslachtoffers zo goedkoop mogelijk opkoopt. Misschien was aanklacht tegen cynisch kapitalisme wel een van de redenen waarom Chung interesse had: het humane wordt niet vergeten in een prent die uiteraard zijn garen vooral spint bij de verwoestende in het oog van de storm-scènes. Die zullen je – wegens al gezien dus – niet van de sokken blazen, maar houden je wel netjes bij de les in deze (w)aaibare déjà-vu masterclass.