In een kritische bui uit een toetsenbord ontsnapt: de stelling dat Greg Berlanti niet echt de juiste man op de juiste plaats was om deze mengelmoes tussen historische fictie, komedie en romcom regiematig in de juiste baan om de aarde te krijgen. Wie dat wel zou geweest zijn? Geen idee, maar in elk geval iemand met meer gevoel voor tempo en komische timing.

De voornaamste reden waarom Fly Me to the Moon, in België uitgebracht als To the Moon, weet te amuse-gueulen is de historische achtergrond. Daarin wordt de populaire complottheorie dat de maanlanding op 24 juli 1969 niet echt heeft plaatsgevonden in een licht gewijzigde vorm boven de waakvlam gehouden. In Berlanti’s film is de maanlanding wel degelijk echter dan echt, maar wordt er tegelijkertijd een valse studioversie gedraaid om die via televisie te verspreiden in plaats van de echte maanreis, teneinde te vermijden dat de kijkers voor de buis plots een ontplofte raket of zo zouden te zien krijgen. Daarvoor moesten ze echter nog even wachten tot januari 1986.

Hoedanookjes, in Fly Me to the Moon krijgt marketing executive Scarlett Johansson de opdracht van schimmige overheidsafgevaardigde Woody Harrelson om die valse maanlanding in beeld te brengen. Een schijnmanoeuvre waar de NASA (aanvankelijk) niet van op de hoogte is. Als vluchtleider Channing Tatum – oorspronkelijk was dit Chris Evans, maar die had een dubbele boeking – het bedrog ontdekt is hij geen klein beetje van zijn karnemelk, zeker omdat hij eigenlijk stiekem hete patatten voelt bij de aanblik van de parmantige Johansson.

De omkaderende achtergrond is trouwens wel echt gebeurd. De NASA zette in de jaren zestig wel degelijk een gigantische marketingcampagne op poten om de door de Vietnamoorlog verscheurde Amerikaanse natie voor zich te winnen. Er kwam immers nogal wat kritiek op de vele overheidsuitgaven voor de to infinity and beyond folie en lang niet iedereen was geïnteresseerd in de ruimterace tegen de Russen. Die verhaallijn kleurt het eerste uur, in het tweede komt dan de (valse) maanlanding aan bod.

Klinkt allemaal fijn als achtergrond voor een romcom, maar zoals al een beetje verklapt in de eerste zin … Hollywood, we have a problem. Een logische noodoproep, daar dit zowel een romcom is die niet echt romantisch wordt als een komedie die zelden uitnodigt tot breedsmoelend lachen. Het kabbelt allemaal maar wat voort, en rekent bijna uitsluitend op de aantrekkingskracht van Johansson en Tatum om een verschil te maken. Wat niet volledig lukt, omdat het script nogal wat emoclichés bevat die er welhaast om smeken om zich onder de mat te laten vegen.

Wat allemaal niet wil zeggen dat Fly Me to the Moon de sof van het jaar is. Daarvoor is bijvoorbeeld het productieontwerp te schoon en te blinkend. Je wil sixtiessterrenstof? Awel, je krijgt het. Met hopen. En je kan het door een Saturnusringetje halen. Ook de reconstructie van het eigenlijke raket naar de maan-avontuur is aardig. Ook al omdat de productie toestemming kreeg om echt te filmen op de fascinerende gronden van het Kennedy Space Center op Cape Carnaval … excuus, Canaveral.

Wat maakt dat Fly Me to the Moon een film is die er beter uitziet dan dat hij eigenlijk is. Daarvoor heeft Maximiliaan Troost destijds dus het woord ‘troostprijs’ uitgevonden. Of was het zijn broer Lowieke? Dat kan ook.