Iedereen die ooit genodigd was aan de maaltijd van de Sons of Anarchy-heren zal zich waarschijnlijk ook geroepen voelen om aan te schuiven bij het buffet van The Bikeriders. Om dan vervolgens te concluderen dat het zevengangenmenu daar meer te bieden had dan deze wat flets smakende langspeler. Al is het natuurlijk niet fair om twee uur film af te wegen tegen meer dan honderd uur televisie.

Zelfs al is The Bikeriders wel degelijk een film met potentieel en een mooie couleur locale, de kans is niet onbestaande dat je Jeff Nichols’ zesde worp ook maar wat specerijloos zal vinden als je geen SOA hebt opgelopen.

Nichols liep al ruim twintig jaar rond met plannen om een film te distilleren uit Danny Laytons in 1968 verschenen fotoboek. Voor dat project sloot de fotograaf zich voor een aantal jaar aan bij de Chicago-afdeling van de Outlaws Motorcycle Club. Een positie van waaruit hij de levensstijl van de motorrijders kon bestuderen en navolgen, en hen ook kon interviewen om zijn boek verder te stofferen.

Nichols vertrekt in The Bikeriders vanuit die invalshoek en toont hoe een fotograaf het vertrouwen wint van de (fictief hernoemde) Vandals Motorcycle Club. Layton ziet zo vanop de eerste rij hoe de romantische vrijheidsidealen van de meeste motorrijders gaandeweg afkalfden en de motorclubs steeds anarchistischer, driester en gewelddadiger werden, zeker in de naweeën van de desillusie van de Vietnamoorlog. Een mooie vondst is dat Nichols kiest voor een vrouwelijk hoofdpersonage. Het Laytonkarakter interageert hier vooral met Kathy (Jodie Comer), een dame met haar op de tanden die door haar huwelijk met ‘romantische geweldenaar’ Benny (Austin Butler) wordt opgenomen bij de Vandals. Staat ook nog mee op het voorplan: Vandals-stichter Johnny (Tom Hardy).

Rond deze driehoek bouwt Nichols in zijn zesde langspeler een tijdsgeestmatig interessante karakterstudie die gaandeweg helaas wegdeemstert. Enerzijds omdat Nichols zijn karakters zelden echt diep uittekent, anderzijds omdat de dramatische ankerpunten nogal arbitrair en vrijblijvend ogen. De dood van het ene hoofdpersonage werkt eerder op de lachspieren dan op de traanklieren, en het vertrek van het andere lijkt er enkel te zijn zodat Nichols kan eindigen met zijn terugkeer om zo de verhaalcirkel te kunnen sluiten.

Of hoe een fotogenieke retrolook en de sterkhouderij van Comer de grootste pluspunten zijn in een film die finaal het juiste toerental niet vindt. Te veel ronk, te weinig vonk. En bijlange na niet oerend hard genoeg.