Of de zesendertigste worp uit het Marvel Cinematic Universe nu de beste is sinds mensenheugenis, en hoe de cosinusdoorsnede zich daarbij verhoudt tot de sinusdiameter is voer voor comicofielen, brulboeien die overal een mening willen over ventileren of emeritus professoren die ijsbergsla prefereren als sandwichgarnituur. Dusse … of dit de beste is sinds – lekker toch, die ijsbergsla – de Endgame-jaren … zou best wel eens kunnen, ja.

Het door Jake Schreier geregisseerde Thunderbolts* is in elk geval minder vervelend, hoogdravend en puddingineenzakkend dan alles wat Marvel en distributiepoot Disney de laatste jaren op het grote scherm lieten zien. Om over een wederopstanding te spreken is het nog te vroeg: zo goed is Thunderbolts* nu ook weer niet. De plot past nog steeds op een al dan niet gestreken zakdoekkant, het lijkt bij tijd en wijlen allemaal wat op een veredelde sitcom, wie alle finesses wil vatten is bijna verplicht om eerst naar de tv-spin-off The Falcon and the Winter Soldier te kijken, en het is en blijft een verbindingspunt in een saga waarvan niemand weet wanneer het saturatiepunt gaat exploderen. Voor zover dat al niet was gebeurd.

Wat niet wegneemt dat er geen enkele multiverse-uitschuiver te bespeuren is in Thunderbolts*, en dat dit dichter aansluit bij de vroege Marvels of gelijklopend vertier zoals Fox’ X-Men-franchise. Puur aan de haak gewogen is Thunderbolts* een soortement sequel op Scarlett Johanssons afscheidsfilm Black Widow – MCU-nummer 24 – daar we hier de daar geïntroduceerde Yelena Belova (Florence Pugh) en Alexei Shostakov (David Harbour) zien verschijnen. Aan het eind maken de twee samen met de alomtegenwoordige Bucky Barnes (Sebastian Stan), de gebuisde Captain America John Walker (Wyatt Russell) en Ghost (Hannah John-Kamen) deel uit van het superheldenteam Thunderbolts*. En waarnaar die asterisk verwijst, kom je te weten tijdens het begin van de eindaftiteling.

In het comicuniversum van Marvel maakten de Thunderbolts voor het eerst hun opwachting in 1997, zij het niet in de versie die voor deze film wordt geassembleerd. Aanvankelijk toonde James Gunn interesse om de groepsfilm te draaien na zijn Guardians of the Galaxy-bijdrage, weliswaar voor hij naar Warners DC verkaste om daar het min of meer gelijkaardige maar brutere The Suicide Squad te draaien. MCU-honcho Kevin Feige bleef het idee genegen en via via en veel vijven en zessen bleken de Thunderbolts een logische keuze om het franchisegat te vullen in afwachting van de nieuwe Avengers en de wedergeboorte van de Fantastic Four. Bla bla en bla.

Vooral te onthouden is dat we ditmaal gespaard blijven van interplanetaire interactie, dat de manipulerende slechterik veel gelijkenissen vertoont met Selina Meyer – Julia Louis-Dreyfus wist precies welke schuif ze moest openen – en dat de door Lewis ‘zoon van Bill’ Pullman gaaf in beeld gebrachte superschurk eigenlijk geen superschurk is. En dat levert in het tweede deel van de prent best een interessante net niet eind van de wereld of toch minstens net niet van New York-wending op waarin de innerlijke psyche van een individu primeert op een nietsontziende vernietigingsdrang. 

Wat er ook van zij: Thunderbolts* is een aimabele superheldenkomedie die eveneens iets serieus wil vertellen, en die een aardige cast bij elkaar wist te krijgen. Same old same old weliswaar, maar gezien het nieuwe van Marvel steeds dieper in drijfzand was weggezakt was dat old van harte welkom. Op naar de volgende dan maar zeker? En die The Fantastic Four: First Steps staat zowaar al voor juli op de kalender. Bawoosh.