Een bloem, wat gras dat nog groen is, een boom of zicht op de zee? Je zal het niet vinden in deze beeldenstormende brok radbraakcinema van de Grieks-Australische broers Danny en Michael Philippou. Die boom misschien nog net.

Het siert de Philippous dat ze na hun heel succesvolle langspeeldebuut Talk To Me niet meteen de voorkeur gaven aan een sequel. Want dat had heel gemakkelijk gekund. Ze gingen echter aan de slag met iets helemaal anders. Of toch bijna helemaal. Bring Her Back deelt het thema van rouwverwerking met Talk To Me, maar kleurt het op een andere manier in. De vorige keer was het verpakt als een alle stoppen los bovennatuurlijke slasher, ditmaal is het gestrikt als bloederige cultthriller. Met verrassend veel aandacht voor karaktertekening, al loopt die gaandeweg wat verloren omdat het regisserend duo uiteindelijk toch meer aandacht blijkt te hebben voor hun viscerale lef dan voor echt doordachte plotlogica.

De net geen achttienjarige Andy en zijn zo goed als blinde jongere stiefzus Piper zitten in de penarie als hun vader omkomt na een val in de douche. Gelukkig (nou ja) wordt er snel een opvangouder geworden: de heel enthousiaste – edoch ook wel creepy – Laura, die (hoe toevallig is dat) zelf een zo goed als blinde dochter had die stierf na een val in het zwembad in de tuin. Niet meteen slim om daar nog een slechtziend meisje te plaatsen, ben je misschien geneigd te denken. En gelijk heb je. Laura – verrassend vertolkt door Sally Hawkins trouwens – huisvest met de stilzwijgende psychopaat Oliver nog een pleegkind, al staat die knaap niet officieel geregistreerd in de notulen van de adoptiemedewerkster. Blijkt dat – spoilerke – Piper een noodzakelijk instrument is in een ritueel waarmee Laura haar overleden dochter terug tot leven wil wekken. Ook de gehersenspoelde Oliver speelt daar een rol bij. Aan Andy de euvele taak dat alles te verhinderen.

De Philippous tonen al van bij de start dat het menens is. Ze gooien de deur open met korrelige beelden van een demonisch ritueel waarin je tussen de VHS-ruis door onder meer kan zien hoe een jonge vrouw wordt opgehangen. Een duistere opener die de toon zet voor een horrortrip waarin bitter weinig tot niets te lachen valt. Bring Her Back heeft geen enkele ambitie om te entertainen of te vermaken. Dit kijkstuk mikt voluit op liefhebbers van grauwe gruwel, existentiële neerslachtigheid en weinig aan de verbeelding overlatende verminkingen. Horror zoals het moet zijn, volgens genreliefhebbers die geen jota geven om artificiële spanning of verleukerijen om alles wat hapbaarder te maken.

Indien Bring Her Back in de jaren tachtig langs de Britse videonastiesbureaus zou moeten passeren, dan waren er hoogst waarschijnlijk ruim twintig minuten gesneuveld. Minuten die de zopas vernoemde liefhebbers zo goed als zeker aan hun borst zullen drukken en krampachtig koesteren, al is het maar omdat de Philippous praktische effecten verkiezen boven digitale surrogaten. Nasty it is, en je meug zal het niet zijn als je al stuip- en andere trekkingen krijgt bij een ingescheurde teennagel of ongeföhnd navelpluis.