Je hoeft geen boksliefhebber te zijn om van Million Dollar Baby te genieten. Eastwoods 25e films als regisseur heeft, niettegenstaande het feit dat alles zich afspeelt in het boksmilieu, eigenlijk maar weinig met sport te maken. Million Dollar Baby is in de eerste plaats een karakterstudie, net zoals Unforgiven en Mystic River dat ook zijn, zij het dat die zich profileerden als western en detectivefilm. Eastwood is inmiddels 75 en hij filmt nog steeds met een elan waar jonge cineasten heel wat kunnen van leren. Niet dat de man een vlekkeloos parcours heeft afgelegd : zowel als acteur als regisseur heeft Eastwood zich meer dan eens vergalloppeert en werk afgeleverd van bedenkelijk niveau. Maar als Eastwood goed is, is hij heel goed, en met Million Dollar Baby heeft hij een film afgeleverd die tot het beste mag gerekend worden wat in 2004 uit Hollywood kwam gewaaid. De vele prijzen (vier oompjes Oscars op kop) die de film te beurt vielen, zijn dan ook allemaal meer dan terecht.

Frankie Dunn (Eastwood, geniale dingen doend met zijn karakterkop) is uitbater van een boksclub. Samen met ex-bokser Scrap Morgan Freeman, ook al in een rol die hem op het lijf geschreven lijkt) leidt hij er de banen in goede zaken. Scrap heeft ogenschijnlijk veel meer levenswijsheid dan Dunn, die op vele vlakken te menselijk is om een goede boksmanager te zijn. Zo weigert hij om zijn vechter Willie een titelgevecht te laten doen, omdat hij vreest dat de bokser er nog niet klaar voor is. Voor Scrap is het dan ook geen verrassing als Willie op een dag kiest voor een andere manager die wel het geld boven de menselijkheid verkiest. Het leven van Dunn en Scrap verandert drastisch als plots Maggie Fitzgerald (een ijzersterke Hilary Swank) over de vloer komt. Ze traint elke dag in de boksclub (ook al heeft ze nauwelijks geld voor een goede uitrusting) en wil dat Dunn haar trainer wordt. Als 'trailer trash zonder toekomst' wil ze voor zichzelf een toekomst uitbouwen met de enige talenten die ze heeft: lef, uithoudingsvermogen en een wil om in de boksring te triomferen. Maar Dunn heeft geen zin om een meisje te coachen, en wimpelt haar voorstellen steeds af. Wanneer hij (na het verlies van Willie) toch besluit haar een kans te geven en hij ontdekt dat ze veel meer in haars mars had dan hij ooit durfde denken, ontstaat er een speciale band tussen trainer en leerlinge…

Eastwood neemt, zoals we dat van hem gewend zijn, rustig zijn tijd om het verhaal uit de doeken te doen. Het siert hem dat hij niet kiest voor flitsende moderne jumps en cuts, maar zijn personages op het gemak uittekent en niet direct naar de logische conclusies springt. Zo duurt het ogenschijnlijk lang vooraleer Dunn aanvaardt om Maggie te trainen (terwijl je als kijker weet dat het uiteindelijk toch gaat gebeuren), maar Eastwood laat die tijd niet onbenut : hij tekent de drie hoofdpersonages boeiend uit en legt de basis voor het verhaal dat verder volgt. De scènes ademen, de personages leven. De beste scène uit de film is een ogenschijnlijk te verwaarlozen dialoog tussen Dunn en Scrap over sokken die tegelijkertijd de essentie tussen beide mannen blootlegt. Eastwood levert met zijn medidatie over leven en dood (en die gaat veel verder dan winnen versus verliezen) een heel doordachte film af. Hij gaat ook acommercieel te werk door heel wat verhaaltijd te spenderen aan subplots die uiteindelijk weinig te maken met de centrale as tussen Dunn en Maggie : de relatie tussen Danger Barch en Scrap bijvoorbeeld, of de scènes met de familie van Maggie. Maar uiteindelijk blijven ook die scènes hangen, omdat ze de leefwereld van de personages extra in de verf zetten zonder al te zeer open deuren in te trappen. Zo werken de scènes met de familie van Maggie op een dubbel niveau : we voelen haar pijn, maar we zien tegelijkertijd ook de machteloosheid en het respect dat Dunn voor haar heeft doordat hij steeds zichtbaar in de achtergrond van het beeld blijft. Million Dollar Baby wedt op veel paarden, maar komt overal als winnaar over de streep. De boksscènes zijn schitterend gefilmd, de menselijke relaties humaan, sereen en bijna transcendent. Aan de oppervlakte mag Million Dollar Baby dan clichématig lijken, je moet niet diep spitten om in aanraking te komen met een doorleefd stukje cinema van heel hoog niveau.