Na het intimistische, onderschatte White Hunter, Black Heart, en de clichématige, zij het amusante actieparodie The Rookie keert Clint Eastwood terug naar het genre dat hem destijds immens populair maakte : de western.

Na een tiental 'man with no name'-scherpschuttersavonturen (De Leone-cyclus, High Plains Drifter, Pale Rider,...) kruipt stoere Clint voor één keer in de huid van zijn vroegere tegenpartij : William Munny was immers één van de grootste outlaws die het Wilde Westen ooit heeft gekend.  Hij schoot op alles wat bewoog, inclusief vrouwen en kinderen.  Door verliefd te worden op de juiste vrouw bekeerde Munny zich echter, hing zijn geweer aan de haak, en trok zich terug op een afgelegen boerderij.  Drie jaar na de dood van zijn echtgenote woont hij daar nog steeds met zijn twee kinderen, zich wijdend aan de edele kunst van het varkenshoeden.  Zijn wilde verleden lijkt voorgoed achter hem te liggen, want met zijn oude knoken heeft hij het zelfs moeilijk om op een degelijke manier een paard te beklimmen.  Totdat twee veedrijvers het te bont maken in het stadje Big Whisky, waar ze een prostituée afschuwelijk verminken.  Haar collega's zinnen op wraak en loven een premie van 1000 dollar uit om de daders te vermoorden.

Een ambitieuze, jonge scherpschutter overhaalt Munny om hem te helpen die premie binnen te rijven. Gesterkt door zijn gereanmieerde drang naar avontuur, trekt hij met zijn vroegere partner Ned Logan (Morgan Freeman) op pad om de goede zaak van de Big Whisky-bordeelbewoonsters te dienen. Maar daar is de plaatselijke, corrupte en sadistische sheriff Little Bill (Gene Hackman) niet mee opgezet, en hij beschermt nog liever de twee daders dan dat hij vreemden op zijn territorium toelaat. Een brutale en dramatische confrontatie is dan ook onvermijdelijk...

Unforgiven is een poëtische, knappe en visueel heel sterke western waarin Eastwood de conventies van het genre op een hoopje gooit, en een semi-pessimistisch verval tekent in plaats van de geijkte macho-aanpak die de vroegere cowboyfilms (niet in het minst die met Eastwood zelf) kenmerkten.  Zoals altijd is de aanloop in een door Eastwood geregisseerde western lang en sober, waardoor het verhaal van David Webb Peoples (Blade Runner) rustig de tijd krijgt om te ademen.  Eens te meer zijn de vergezcihten van de landschappen een lust voor het oog, terwijl de grootste plensbui uit de westerngschiedenis het melancholisch karakter versterkt.  Eastwoods leermeesters aan wie de film is opgedragen (Sergio Leone en Don Siegel, die in de laatste zin van de eindgeneriek nog eens tot leven worden geroepen) mogen trots zijn op dit eerbetoon...