Richard Harris’ vader was een molenaar. Zelf liep hij school aan het Sacred Heart Jesuit College en volgde hierna een opleiding aan de Londense Academy of Music and Dramatic Art om zich daarna aan te sluiten bij de Theatre Workshop van Joan Littlewood. Hij maakte zijn toneeldebuut in 1956, twee jaar later volgde zijn debuut in een langspeelfilm. Zijn rol in View From the Bridge werd positief onthaald door zowel kijkers als critici. Hij trok met de daarnet vermelde organisatie op toernee naar Rusland, gevolgd door een rol in de film Alive and Kicking.
Hierna leek het enkel maar beter te gaan met Harris’ carrière. Zo werd hij voor zijn rol als de onstuimige rugbyspeler Frank Machin in This Sporting Life genomineerd voor een Oscar én won hij de Prijs voor Beste acteur op het Filmfestival van Cannes. Wat volgde haalde echter niet meer datzelfde topniveau. Hij was enkel nog te zien in eerder ondermaatse Ierse rollen in Britse New Wave-films of films met een indrukwekkende cast zoals de musical Camelot bijvoorbeeld. Hij kreeg voor de rol die hij eerder ook al had gespeeld in het toneelstuk een Golden Globe.  In die film bleek dat Harris in de rol van koning Arthur naast acteren nog iets kon waarin hij goed was : zingen. Dat laatste zorgde voor nieuwe perspectieven : zo nam hij een eigen plaat op onder de titel Mac Arthur Park waar maar liefst vijf miljoen exemplaren van werden verkocht. Het titelnummer werd genomineerd voor maar liefst vier Grammy's.  Richard Harris ging als zanger zelfs een tijd op toernee. Harris won daarenboven zelfs een Grammy in de categorie Spoken Arts voor Jonathan Livingston Seagull.

Maar Harris kreeg al snel de reputatie van een stevige drinker die ook niet vies was van cocaïne-gebruik wat er voor zorgde dat hij maar moeilijk onder controle te houden was op de set, los van de impact die dit allemaal had op zijn gezondheid. Het zorgde er voor dat hij een soort van tweederangs Richard Burton werd genoemd.

Harris stond in 1971 in voor de regie van Bloomfield, een film die hij opnam in Israel en werd genomineerd voor een Golden Globe als Beste buitenlandse film.

Richard Harris werkte ook voor televisie. Hij bewees in de bewerking van Snow Goose van Paul Gallico nog maar eens zijn kunnen als acteur.  Aangezien hij in zijn carrière meerdere keren te zien was in de rol van koning Arthur is het niet verrassend dat hij ook te zien was in de BBC-documentaire King Arthur.

Begin de jaren ’80 raakte zijn carrière pas echt in het slop en Richard Harris trok zich terug op Paradise Island in de Bahama’s. Vol goede bedoelingen want hij had niet alleen het drinken afgezworen, hij volgde ook een strikt dieet omdat hij leed aan hypoglykemie, een te lage hoeveelheid suiker in het bloed. Hij bracht zijn tijd in die periode door met het schrijven van gedichten, poëzie en kortverhalen. Hij bracht een compilatie van zijn gedichten uit onder de titel In the Membership of My Days, People I Did, People I Didn’t is de titel van de autobiografie die werd uitgebracht. In 1982 verscheen zijn boek, een thriller getiteld Honor Bound.

Eind de jaren ’80 volgde dan zijn comeback.

Richard Harris, niet te verwarren met de beeldmonteur Richard E. Harris, trouwde verschillende keren, de New Yorkse actrice Ann Turkel was zijn tweede echtgenote. Hij had verschillende kinderen/zonen : Jared en Jamie Harris werden ook acteur, Damian Harris regisseur.