Gene Hackman groeide op in Danville (Illinois), zijn vader was een krantendrukker.  Op de leeftijd van 16 jaar verliet Gene Hackman de middelbare school en sloot zich  aan bij de mariniers waar hij radio-operator werd. Na drie jaar dienst zat het er ook daar op voor hem. Hij trok naar New York en deed allerhande jobs, zowel bij radio als bij televisie waar hij wat klusjes opknapte in televisiestudio's. Hierna studeerde hij journalistiek en tv-productie aan de universiteit van Illinois, radiotechniek aan de School of Radio Technique in New York en toneel aan de Pasadena Playhouse School in Californië. Op acteervlak deed hij zijn eerste ervaring op als acteur toen hij studeerde aan het Pasadena Playhouse waar Dustin Hoffman trouwens één van zijn medestudenten was. Opmerkelijk: er zou toen gezegd zijn dat het bijzonder onwaarschijnlijk was dat Hackman en Hoffman er zouden slagen. Hackman maakte zijn toneeldebuut met Zazu Pitts in The Curious Miss Caraway.

Hierna verhuisde hij naar New York waar hij opnieuw ging studeren, samen met George Morrison. Kleine toneel- en tv-rolletjes volgden elkaar hierna snel op, voor zijn vertolking in Children at Their Games van Irwin Shaw kreeg hij de Clarence Derwent Award. In 1964 kreeg hij op Broadway de hoofdrol, die van de jonge minnaar in de komedie Any Wednesday aan de zijde van Sandy Dennis, snel gevolgd door zijn langspeelfilmdebuut (een figurantenrolletje in Mad Dog Coll even terzijde gelaten): een kleine rol in de film Lilith. Toch even opmerken dat Gene Hackman op dat moment al de dertig was gepasseerd (lees: zijn filmcarrière pas startte op late leeftijd). In Lilith speelt hij de rol van een man die een ongelukkig huwelijk heeft nadat hij trouwde met de ex-vriendin van de held (rol gespeeld door Warren Beatty). Hackman had goede contacten met Beatty tijdens de film, in die mate zelfs dat Warren Beatty hem drie jaar later nog niet was vergeten waardoor hij tijdens het castingproces van Bonnie and Clyde Hackman de rol van Clyde's broer aanbood. Het werd Hackman's absolute doorbraak, de manier waarop hij de rol speelde zorgde er voor dat hij genomineerd werd voor de Oscar voor beste bijrol.

Het was zeker niet de laatste filmonderscheiding: In '70 kreeg hij nog een Oscar-nominatie voor zijn rol in I Never Sang for My Father en in '71 zelfs een heuse Oscar voor zijn stevige rol als Popeye Doyle in de narcoticabrigade (The French Connection). Voor zijn rol in Mississippi Burning kreeg Hackman zijn derde Oscar-nominatie én de prijs voor beste acteur op het filmfestival van Berlijn.

Zeker ook te vermelden, al is het maar omdat het één van zijn favoriete rollen is: die als bewakingsexpert in de paranoia-klassieker The Conversation (1974) van Francis Ford Coppola.

Misschien herinner je je ook nog zijn rol in Superman, the movie. Gene Hackman was als Lex Luthor overigens in drie Superman-films te zien.

Gene Hackman heeft er meermaals aan gedacht om te stoppen met acteren, zeker nadat hij ontsnapt was aan een hartaanval en in 1990 een percutane transluminele angioplastie (behandeling van een vernauwing of verstopping van een bloedvat) moest ondergaan.
En dat blijven acteren meer dan de moeite waard was is gebleken. Voor zijn rol van sadistische sheriff in Unforgiven (1992) kreeg Gene Hackman nog een Oscar, die voor de beste mannelijke bijrol. Het lijstje van filmprijzen die Gene Hackman door de jaren heen verzamelde is indrukwekkend, een overzicht van de belangrijkste: 2 Oscars, 3 Oscar-nominaties, twee Britse Academy Awards, drie Golden Globes (de laatste was voor The Royal Tenenbaums), twee onderscheidingen van de National Organisation of Theatre Owners en de prijs voor beste acteur op het Filmfestival van Cannes. Voor zijn totale werk kreeg hij prijzen van het British Film Institute, het San Francisco Film Festival en het American Film Institute. En tot slot willen we nog de Cecile B. Demille Award vermelden die hij kreeg op de uitreiking van de Golden Globes anno 2003. Naast zijn rollen in ondertussen meer dan 70 films vond Gene Hackman ook nog de tijd om een boek te schrijven samen met Daniel Lenihan, Wake of the Perdido Star.

De vrije tijd die Hackman heeft wordt opgevuld met schilderen, het vliegen met zijn persoonlijk vliegtuig, het autoracen en... het verzamelen van films...