Jacob wordt op een dag als laatste van elf slachtoffers neergekogeld in zijn kantoor wanneer een wel heel ontevreden en wel heel gefrustreerde ex-werknemer even orde op zaken komt stellen. Of wat tenminste orde betekent voor de kerel die met zijn semi-automatisch wapen de laatste kogel voor zichzelf heeft bewaard. De man die even daarvoor nog zo hard zijn best deed om zich de woorden te herinneren van het kinderliedje dat hij verondersteld werd om zelf te zingen bij zijn thuiskomst 's avonds, laat een vrouw/weduwe en een kind van zes achter. De volgende stap is de rechtszaak. In België zou het feit dat er niet langer een verdachte is ongetwijfeld leiden tot het seponeren van de zaak maar in Amerika zit het rechtssysteem heel anders in elkaar. Daar vallen (dood)zieke (ex-)rokers de tabaksfabrikanten aan omdat zij hen al die jaren de sigaretten verkochten die tot de dodelijke ziekte hebben geleid. Of loopt MacDonalds het risico om de rekening gepresenteerd te krijgen voor de honderden burgers die ze al die jaren geserveerd hebben aan de vrouw die steeds met veel enthousiasme haar fast food bestelling naar binnen werkte, voedsel dat achteraf toch wel heel wat vet bleek te bevatten. Met alle gevolgen van dien voor de gezondheid van de dame in kwestie. De wapenfabrikant die het wapen leverde aan de moordenaar van Wood wordt gedagvaard in deze zaak. Die is medeplichtig aan moord door de slordige manier van distributie van hun handvuurwapens. Mocht men de verdeling ervan wat gestructureerder hebben aangepakt dan zou het nooit gebeurd zijn. Dat is althans de redenering. Er staat bijzonder veel op het spel waardoor er ook wat meer partijen zijn dan gebruikelijk. De weduwe van Wood en haar advocaat aan de ene kant en in de andere helft van de rechtszaal de topman van het wapenbedrijf in kwestie als verdachte. Die heeft niet genoeg vertrouwen in elke zaak waarbij wapenfabrikanten worden gedagvaard en wil het resultaat van de rechtszaak niet laten afhangen van zijn advocaat of de jury van twaalf burgers die de zaak moet beslechten in het voordeel van één van de partijen. Rankon Fitch (Gene Hackman in zijn derde Grisham-verfilming na The Chamber en The Firm) is in dit soort aangelegenheden voor hem zijn vaste partner waar een bijzondere rol is voor weggelegd. Als jury consultant begint het voor hem al bij de selectie van de jury (met zo'n oortje, je weet wel...) zodat hij op die manier al een belangrijke inbreng heeft in de keuze van de mensen die een beslissing moeten nemen in deze zaak. Zijn statement Trials are too important to be decided by juries zegt genoeg. Hij deed zijn werk al verschillende keren met succes maar deze keer is er een kaper op de kust.

John Cusack (Identity) zit in de jury en weet ook dat er heel veel (geld) op het spel staat en wil deze situatie gaan uitbuiten. Hij heeft de overtuigingskracht in huis om de jury een handje te helpen bij het stemmen dus... Zijn vriendin Marlee (Rachel Weisz uit About a Boy) moet de nodige contacten leggen met de betrokken partijen, die zonodig tegen elkaar opzetten en vooral zoveel mogelijk geld proberen los te krijgen in ruil voor de gewenste uitspraak van de partij in kwestie. Het zorgt uiteindelijk voor een bijzondere situatie waarbij de advocaat van Wood's vrouw een veroordeling wil van de wapenfabrikant, Fitch voor zijn dertig miljoen Dollar die hij kreeg van zijn opdrachtgever moet zorgen voor een vrijspraak terwijl een jurylid via een mysterieuze vrouw de twee advocaten bespeelt omdat ze beweert de uitspraak zelf in handen te hebben.

Runaway Jury is gebaseerd op de bestseller van John Grisham die eerder ook al The Client en A Time to Kill in een filmvorm zag gieten door producent Arnon Milchan. Waar het verhaal in het boek zich afspeelde in Biloxi Mississippi kozen de filmmakers er hier voor om de prent op te nemen in New Orleans. Het was voor regisseur Gary Fleder (Don't Say a Word, Kiss the Girls) een unieke gelegenheid om met twee absolute klassebakken te kunnen werken. Fleder noemt de scène waarin Hoffman en Hackman samenkomen in een unieke confrontatie, het hoogtepunt van zijn carrière. Deze belangrijke scène besloeg weliswaar maar vijf bladzijden in Grisham's boek maar voor dit hoogtepunt in de film werd er een draaidag van 12 uur voor uitgetrokken.
We hebben er al een pak gehad, rechtbankfilms of rechtbankdrama's (klinkt beter) en daar voegen wij nu dus ook Runaway Jury aan toe, na pakweg twintig minuten bestrijkt de camera in één beweging immers al de volledige rechtszaal... Maar het ligt gelukkig toch iets anders nu. Er is meer aan de hand dan de gebruikelijke strijd tussen de twee advocaten en het verhoor van de belangrijkste getuigen of verdachte(n) waarbij er traditioneel steeds eentje de pedalen verliest (niet dat dit laatste niet gebeurt). Er wordt een vuil spel gespeeld waarbij niemand en niets ontzien wordt om de goede afloop te kunnen forceren en waarbij (vooral dit lijkt nieuw) de jury een hoofdrol vertolkt en meer doet dan gewoon het briefje aan de griffier bezorgen na het beraadslagen over de uitspraak en de strafmaat. Met Oscar-winnaars Dustin Hoffman en Gene Hackman in de rangen - overigens voor het eerst samen te zien in een langspeelfilm - kan zoiets natuurlijk niet fout lopen en ben je verzekerd van een goede thriller. Het scenario zorgt ervoor dat we niet de indruk krijgen als kijker te lang in de rechtszaal te vertoeven alhoewel we op die manier natuurlijk wél de ijzersterke pleidooien van top-acteurs als top-advocaten mislopen. Maar een mens mag niet alles willen natuurlijk. Ondanks het feit dat je de afloop wel kan vermoeden of voorspellen houdt men de laatste puzzelstukjes (zoals de exacte motieven van Nick Easter bijvoorbeeld) achter de hand tot in het slotkwartier. Runaway Jury bezorgt je een dikke twee uur goede cinema.