Identity
verdeler
acteur/actrice (11)
regisseur (1)
producent (1)
Sommige mensen in de Hollywood-filmstad lijken het stilaan door te hebben : er moet dringend afgestapt worden van de massa clichés die men in de meerderheid van de nieuwe films duwt. Weg met de voorspelbaarheid, weg met de kortste scenario-weg tussen begin- en eindscéne, weg met het perfect volgen van de chronologie in de film. Lang leve de scenaristen en regisseurs die ons willen verrassen en hierbij niet voor de gemakkelijkste oplossing kiezen in hun job. Lang leve de filmmakers die ons terug doen nadenken bij een film, gewoon omdat ze zelf ook eens hebben nagedacht bij het maken ervan. Bij deze groep hoort nu ook James Mangold (Cop land, Girl, interrupted) sinds we Identity hebben gezien...
Mangold weet hoe hij goede punten scoort bij de kijkers die eens wat anders of dat ietsje meer willen : door de ene scène na de andere qua chronologie in omgekeerde volgorde te monteren bijvoorbeeld. Zo zie je hoe John C. McGinley een motel binnenstapt met een bloedende vrouw in zijn armen en pas de scène hierna duidelijk wordt wat hieraan voorafging.. Zo gaat het door tot een aantal mensen schijnbaar door het lot samengebracht wordt in een motel. Ze lijken op het eerste zicht niets met elkaar gemeen te hebben : de chauffeur van een limousine, de TV-ster uit de jaren '80 (we hadden bijna Rebecca De Mornay niet herkend), de politieman die een gevangene overbrengt, een call girl, twee pasgehuwden, en een familie die in een moeilijke periode zit. Vanaf hier wordt ook het parallelle verhaal van een dokter die bezig is met zijn onderzoek bij een psychopaat, stilaan belangrijker. Tot het verband duidelijk wordt. Tot de eerste slachtoffers vallen.
Mangold zorgt voor de gepaste setting om zijn verhaal te brengen. Iedereen die heeft ingecheckt kan geen kant meer op : de wegen zijn ondergelopen, de telefoon doet het niet meer, de film straalt continu de dreiging uit van een fatale afloop. Voorzichtig voegt men hier nog een para-tintje aan toe : bepaalde gebeurtenissen lijken niet langer rationeel verklaarbaar, het lijkt er stilaan op dat er vreemde, duistere krachten aan het werk zijn waar niemand nog vat op heeft.
Producer Kathy Konrad typeert Identity als een klassieke puzzle film, maar dan één met meer stukjes dan gebruikte locaties of sets. Die kon je voor deze film op je ene hand tellen, verrassend als je weet dat een doorsnee film ongeveer 50 locaties kent. Het motel was dé belangrijkste set en betekende concreet dat het van niets moest opgetrokken worden, waterdicht vooral om de overvloedige regenval uit de kamers te houden, maar ook om de vloerbedekking waarop alles werd gebouwd niet te vernielen. Om die reden werd een enorme rubber-ondervloer aangelegd. Maar daar merk je tijdens het bekijken van de film natuurlijk niets van omdat je teveel bent opgeslorpt door het verhaal en probeert een verklaring te vinden voor wat zich op het grote scherm afspeelt.
25-04-2003 | Plaats 1 | $ 16.225.263 |
02-05-2003 | Plaats 3 | $ 9.423.662 |
09-05-2003 | Plaats 4 | $ 6.477.585 |
16-05-2003 | Plaats 6 | $ 3.662.843 |
23-05-2003 | Plaats 9 | $ 2.136.417 |