Jawel, clowntje Art is bij deze officieel uitgegroeid tot een horrorpopcultuuricoon dat op gelijke voet mag staan met Freddy, Michael, Jason, Leatherface, Chucky, Pennywise en Tutti Quanti. Dat mocht hij eigenlijk al voor dit derde deel in de uitzinnige hardcore gore franchise, maar nu is het min of meer officieel.

Deze ongegeneerd de grootste bestialiteiten offrerende film trekt wereldwijd immers volle zalen, en zelfs een overgrote filmjournalistenmeerderheid lijkt het allemaal top te vinden. Hij was maar een clown, maar wel een die het laatst lacht. Zij het niet best, want net als zijn voorgangers is Terrifier 3 een spuuglelijke en ziekelijk vervelende film. Al zal dat de fans van grensoverschrijdende horrorfilms waarschijnlijk worst wezen, daar Damien Leones universum de Saws en Hostels van deze wereld respectievelijk op afleveringen van Plons en Musti de gekke kikker doet lijken.

Het lijkt wel alsof Leone dat wil duiden door bewust over de top te gaan, en daarbij elke moordscène minutenlang nodeloos rekt. En dan ook nog eens zijn tijd neemt voor close-ups op de gemutileerde stoffelijke restanten. Hij laat zelfs Tom Savini opdraven in een cameo, daarmee de man erend die in de jaren tachtig mee het slasherpad effende. En slashen … ja, dat doet deze film dus ongegeneerd. To infinity and way way way beyond. Al moet je ergens wel respect hebben voor de manier waarop Leone de moordpartijen in beeld brengt. Als er een Oscar zou bestaan voor Beste creativiteit In Het omgaan met latex, vals bloed, ingewanden en geheime ingrediënten® … hij heeft hem, hé. Alleen is het allemaal zo afstompend, telkens weer.

Ook nu zadelt Leone zijn fanclub opnieuw op met een zwak script. De aan het eind van Terrifier 2 onthoofde Art komt opnieuw tot leven met de hulp van zijn over paranormale krachten beschikkende sidekick Victoria die gewoon even een nieuw hoofd voor hem baart. Zo gaat dat in het Terrifier-universum. Waarop de twee andermaal zinloos aan het moorden slaan, ditmaal in een kerstsetting. Al is Linnea Quigley niet present om haar op een hertenkop te laten spietsen. Tegelijkertijd duikt ook Sienna Shaw terug op: vijf jaar na haar vorige confrontatie met zotte Art is ze het trauma nog steeds niet vergeten als ze onderdak zoekt bij haar tante, oom en nichtje. Art en Victoria zijn haar ook nog niet vergeten, en zijn van plan om ditmaal finaal komaf te maken met hun nemesis. En haar aanverwanten.

Op het eerste zicht lijkt deze synopsis niet beter of slechter dan eender welke horrorsequel. Leone laat het allemaal echter veel te lang aanslepen, en net als de gruwel konden ook de dialogen voor de helft korter. Wat Leone niet schijnt te beseffen is dat overdaad schaadt. Door om het kwartier de gruwelkraan volop open te draaien, wordt het al vrij snel saai en apathie-opwekkend. Allez vooruit, een dubbele kettingzaagmoord nadat we daarnet al een hamermoord kregen … tijd om eens te stretchen en te gapen. Zo van die dingen. David Howard Thornton amuseert zich best duchtig in zijn mimevertolking van de moordende clown en laat zijn mimiek voluit in overdrive gaan. Wat zijn popcultuurwaarde ongetwijfeld zal verhogen.

Wie van de vorige twee Terrifiers pruimenconfituur wist te maken, zal ook deze derde wel blieven. Wie de vorige keer comateus uit de zetel viel, mag ook ditmaal een nek- en rugkussen bestellen. Of de kelk gewoon aan zich laten voorbijgaan. Tenzij je echt wil zien hoe de sadisten van dienst in hun moment de gloire iets heel vies-inventiefs doen met ratten, een opengesperde mond en een plastieken buis. Niet thuis uit te proberen, trouwens. En ook niet ergens anders.

En neen, Leone is nog niet van plan om de stop uit de franchise te trekken. Het naar een soort Poltergeist-universum lonkend slotakkoord laat zien hoe alle overlevenden waarschijnlijk binnen pakweg twee jaar opnieuw van turbojetje zullen komen geven. Bij Boetatis.