Wie Hans Christian Andersen kent (de Zweedse sprookjesschrijver), kent ongetwijfeld zijn boek 'De Kleine Zeemeermin'. Dat men dit ook kent bij Walt Disney Productions moet eigenlijk als een geschenk van de cinema-goden beschouwd worden : de verfilming/tekenfilmversie van het wereldbekende sprookje heeft dank zij de meest vooraanstaande tekenfilmstudio ter wereld menig kinderhart en 'grote-mensen-hart' sneller doen slaan.

De openingsfilm (hier is de tijd terug van de echt goede 'voorfilm' is meteen een voorverwarmertje, Doanld Duck, een Disney-kreatie uit 1934 (!) die met zijn rotte eendestreken in zijn vuurtoren de strijd aanbindt met een of andere roofvogel door hem zijn welverdiende nestrust niet te gunnen...
De stap van de vuurtoren boven water naar het gebeuren onder water is vlug gemaakt waar we kennis maken met Ariel, de adembenemende mooie meermin waar het allemaal om draait in dit tekenfestijn. Botje is de naam van het visje dat steeds aan haar zijde zwemt en begrip opbrengt voor Ariels voorliefde voor wat boven water gebeurt. Tijdens één van haar bovenwaterbezoeken ontmoet Ariel haar droomprins, niettegenstaande haar vader alle avonturen boven water heeft verboden.

Het verhaal volledig uit de doeken doen zou volledig misplaatst zijn. Beter is het de weinig resterende plaats te wijden aan alle hulde en lofuitingen die dit cinemajuweeltje verdient.
Men kan dus alleen positieve zaken zeggen wanneer iemand erin slaagt een film te maken die iedereen tussen 5 en 100 zeker aanspreekt. Alle ingrediënten zijn aanwezig : de boze zeeheks (een slijmerige inktvis), een rood krabbetje dat uitdrukkingen op zijn krabbekopje kan toveren als geen ander, nog beklemtoond door zijn prachtige krabbestem, en Botje, een geel prachtvisje dat zo ieders hart steelt. Om dan nog maar te zwijgen van de knappe woordspelingen ('geef ze een schub', en ze nemen een ganse vin'), of 'aan de andere kant van de oceaan, waar het zeewier groener is').

Dit meesterwerkje beschrijven gaat dus zeker met een tekort aan adjectieven gepaard, gewoon omdat je de pracht van The Little Mermaid niet kunt op papier zetten of in woorden uitdrukken. Feit is in ieder geval dat deze prent hoger scoort dan een goede komedie, je in de ban houdt van begin tot einde en dus eigenlijk door iedere bioskoopliefhebber (ook diegene die geen tekenfilmfanaat zijn) zou moeten gezien worden.