Humphrey Bogart.  Nog net geboren in de 19e eeuw, op 25 december 1899.  Een naam als een klok.  Noem hem een icoon, een legende, vast staat dat zijn naam zelfs bij een aantal niet-filmkenners wel een belletje zal doen rinkelen.  Casablanca, weet je wel ?

Bogart werd geboren als zoon van een gerenommeerd chirurg uit Manhattan en een succesvol illustrator die voor een magazine werkte.

Bogart kwam hiermee dus al uit de hogere kringen van New York maar was in zijn jeugdjaren niet de best mogelijke student en dat hebben ze bij de Philips Militairy Academy in Andover geweten.  Daar werd hij op een dag gewoon van school gestuurd omwille van disciplinaire problemen zoals dat heet.  Het plan om hem via deze weg optimaal voor te bereiden op zijn medische studies aan de Yale Universiteit viel hierdoor in duigen.  De Marine dan maar dacht Bogart, net op het moment dat de Verenigde Staten betrokken raakten in de Eerste Wereldoorlog.  Maar ook dat was maar voor enkele maanden.  De reden hiervoor ?  Toen hij aan boord van de Leviathan door een (schil-)ongelukje gekwetst raakte aan de bovenlip raakte die zelfs gedeeltelijk verlamd en zorgde dit niet alleen voor een aantal praktische beperkingen voor zijn mond maar is ook de verklaring voor zijn gekende lispelende uitspraak.  Bogart werd na het incident prompt ontslagen uit het leger.

Uiteindelijk werd hij weer gewoon burger en ging aan het werk bij iemand die vriend aan huis was bij de familie Bogart : theaterproducent William A. Brady.  Aanvankelijk gewoon als administratief bediende, later als toneeldirecteur. Op die manier kon hij zich ook ten dienste stellen van de World Film Corporation, de New Yorkse filmstudio van Brady.

In 1920 besloot hij het als acteur te gaan proberen.  Nochtans werd de manier waarop niet altijd even positief onthaald.  Zo was er destijds een recensie van de hand van Alexander Woolcott omtrent het stuk Swiftly (1922) waarin het acteren van Bogart werd omschreven als en we citeren : “what is usually and mercifully described as inadequate”, vrij vertaald : “wat doorgaans en met wat goede wil kan omschreven worden als ontoereikend”.  Maar… Bogart hield vol en bleef onbelangrijke rollen vertolken in de jaren ’20, meestal samen met jonge acteurs of actrices met maar weinig ervaring.

In 1930 dook Bogart voor het eerst op in Hollywood met zijn debuut in Broadway’s Like That, een kortfilm van amper tien minuten.  Hierna volgden wat tweederangsrollen in langspeelfilms van onder andere Fox, Universal en Columbia.

Maar dan kreeg hij de rol die zo’n beetje als zijn doorbraak kan gezien worden : die van de gevaarlijke gangster Duke Mantee in de Broadway-productie van Robert E. Sherwood’s The Petrified Forest.  Met Leslie Howard in de hoofdrol als Alan Squier.

Warner Bros kocht de filmrechten van het stuk met de bedoeling om Edward G. Robinson de rol van Mantee te laten vertolken maar dat was buiten Leslie Howard gerekend.  Die dreigde ermee om zich terug te trekken uit het project tenzij de rol werd voorbehouden aan… Humphrey Bogart.  Warner Bros bezweek onder de druk, The Petrified Forest werd niet alleen een gigantisch succes, Bogart leek in één klap op weg om een superster te worden.

Nochtans waren de vijf jaar die daarop volgen een soort van tussenfase.  Tussen 1936 en 1940 was hij te zien in niet minder dan 28 langspeelfilms (!), naast een tweetal westerns voornamelijk in gangsterfilms én meestal in de rol van slechterik.

1941 werd dan het jaar waarin de Bogey-legende in no time vorm kreeg.  Scenarist John Huston was hier de aanzet en de drijvende kracht voor toen hij samen met W.R. Burnett het scenario schreef voor High Sierra waarin Bogart te zien was in een opmerkelijke, indrukwekkende rol van een gangster met een heuse ziel.  In datzelfde jaar zorgde John Huston met zijn regiedebuut, de uitstekende thriller The Maltese Falcon, opnieuw voor een uitstekende mogelijkheid voor Bogart om in een soort van nieuwe krachttoer de rol te gaan vertolken van de meedogenloze privé-detective Sam Spade.

Bogart is vier keer getrouwd geweest, respectievelijk met Helen Menken, Mary Philips, Mayo Methot en Lauren Bacall.  Vooral dat laatste huwelijk sprak voor velen tot de verbeelding.  Bogart was op de set van To Have and Have Not verliefd geworden op Bacall.

In 1947 richtte hij zijn eigen bedrijf op, Santana Pictures, en was in het eerste jaar al verantwoordelijk voor één van zijn meest gedenkwaardige rollen ooit, die van de egoïstische, hebzuchtige maar ook paranoïde goudzoeker in The Treasure of the Sierra Madre.

In de jaren ’50 gooide Bogart het allemaal heel breed open wat zijn carrière betreft wat zich vertaalde in een enorme diversiteit op vlak van rollen