Angels With Dirty Faces mag dan wel het bekendste gangsterdrama uit de jaren dertig zijn waarin straatjongeren een belangrijke rol spelen, het was zeker niet het eerste. Die eer is min of meer voorbehouden aan deze Dead End, waarin de in Angels aanwezig zijnde Dead End Kids voor de eerste keer hun opwachting maken. Ze bleken populair genoeg om – met vaak wisselende bezetting – een tijd urgent te blijven, naamswijzigingen inclusief, getuige latere films waarin ze opdoken als Little Tough Guys, The East Side Kids en The Bowery Boys. Die laatste reeks zou zelfs 41 films tellen en het uithouden tot in 1958.

Dead End spint ook garen bij de aanwezigheid van Humphrey Bogart als rioolboef die na plastische chirurgie terugkeert naar de gronden van zijn jeugd om er zijn moeder en voormalig lief op te zoeken. Een weerzien dat anders loopt dan verwacht: zijn moeder verloochent hem en zijn voormalig lief (Claire Trevor) is prostituee geworden – al wordt dat laatste eerder gesuggereerd dan bij naam en toenaam genoemd om problemen met de censuurcommissie te vermijden.

Bogart kreeg de rol pas nadat George Raft weigerde omdat hij het personage te onsympathiek vond. Producent Samuel Goldwyn probeerde ook om James Cagney voor de rol vast te krijgen, maar hij viste achter het net. Sidney Kingsley situeerde zijn toneelstuk uit 1935 aan de oevers van East River in New York. Een wijk waar armoe troef is, maar die zich plots geconfronteerd ziet met ‘indringers’ als vlak boven hun wijk Rockefellerachtige appartementen worden neergezet waar de rijke goegemeente zich komt vestigen. De jonge acteurs die tijdens de oorspronkelijke theateropvoering de Dead End Kids vertolkten kregen allemaal de kans om die rol in de filmversie te herhalen. Al toonde Goldwyn er zich naderhand geen fan van, en hij verkocht hun contracten meteen door aan Warner Bros.

Centraal in de plot staat Joel McCrea als een plaatselijke architect die hoopt op een beter leven en het hof wordt gemaakt door een dame van rijke komaf, begeerd wordt door een jeugdvriendin (Sylvia Sidney) die moeite heeft om haar straatbendebroer op het rechte pad te houden en die tegelijkertijd probeert om de misdadige plannen van Bogart te dwarsbomen. Geen gebrek aan plot, en regisseur William Wyler en scenariste Lillian Hellman houden het allemaal netjes op koers binnen de contouren van de gave achterbuurtset die door Wyler en director of photograpy Gregg Toland met besef voor tijd en ruimte in beeld wordt gebracht.

Nochtans wou Wyler de film aanvankelijk op locatie in New York filmen, maar Goldwyn hield het been stijf en liet een set bouwen door zevenvoudig Oscarwinnaar Richard Day. Een beslissing die misschien wel eens de juiste zou kunnen zijn daar het overduidelijke setwerk aan Dead End een soort claustrofobische onomkeerbaarheid aan de situatie van de personages meegeeft.