Nog zo'n icoon in de filmgeschiedenis, Katharine Hepburn. Als tweede van zes kinderen van een bekende chirurg en een moeder die één van de eerste pioniers voor vrouwenrechten inclusief geboortebeperking was, groeide ze op in Engeland. Daar kreeg ze les van privéleraars en volgde er ook de bijzonder hoog aangeschreven opleiding aan het Bryn Mawr College waar ze voor het eerst in contact kwam met amateurtoneel en er afstudeerde in 1928.

Datzelfde jaar arriveerde ze in Baltimore waar ze, ondersteund door een aanbevelingsbrief, probeerde om Edwin Knopf te overtuigen, hij was toen bezig met de casting voor zijn stuk Cazarina. Resultaat: haar professioneel debuut in een toneelstuk alhoewel het maar om een klein rolletje ging. Figurantenrolletjes op Broadway volgden maar ook een hoofdrol in het leven van Ludlow Ogden Smith, een makelaar in Philadelphia waar ze datzelfde jaar nog mee huwde maar ook van scheidde in 1934.
Katharine Hepburn was niet van de gemakkelijkste en kreeg het regelmatig aan de stok met de makers van Broadway- en andere toneelproducties Aangenomen, ontslagen, opnieuw binnen gehaald voor de hoofdrol in The Warrior's Husband (1932) die bijzonder succesvol werd. Toen RKO haar een contract aanbood reageerde ze met een zotte vraagprijs die tot haar grote verbazing nog werd aanvaard ook.
In 1932 maakte ze haar debuut in een langspeelfilm als de dochter van John Barrymore in A Bill of Divorcement van George Cukor. Een perfecte start want Cukor zou in het verder verloop van haar carrière sommige van haar beste films regisseren.
Maar haar karakter was niet veranderd. Ze weigerde op regelmatige basis interviews en stuurde velen die een handtekening van haar wilden gewoon wandelen. Arrogantie ten top, iets wat de haren van de bonzen van grote studio's ook al ten berge deden rijzen.
Toen ze omschreven werd als 'box office poison' was het voor haar welletjes geweest en ze trok zich terug uit Hollywood. Ze weigerde de ene filmrol an de andere, inbegrepen die van Scarlett O'Hara in Gone With the Wind (!).

Voor Morning Glory kreeg ze een Academy Award en daar bleef het niet bij zoals je merkt in de rubriek filmprijzen. In 1938 keerde ze kort terug naar toneel/Broadway en wel voor The Philadelphia Story, een stuk dat speciaal voor haar was geschreven door Philip Barry. Daarvan verwierf ze de filmrechten, keerde terug naar Hollywood, verkocht de rechten voor een flink bedrag aan MGM en koos voor George Cukor om haar te regisseren in de langspeelfilm naast grootheden als Cary Grant en James Stewart. Ze kreeg voor haar rol de New York Film Critics Award alsook haar derde Oscarnominatie.
In 1942 volgde Woman of the Year, één van de negen films met Spencer Tracy. Die was niet alleen haar tegenspeler maar ook haar vaste partner, hun verhouding hield stand tot aan Tracy's dood in 1967. Op een gegeven moment ontstond er een ernstig conflict met zijn echtgenote (waar hij sinds 1928 mee getrouwd was) wanneer Katharine Hepburn waakte aan het (ziekte)bed van Tracey. De twee waren voor het laatst samen te zien in een film in Guess Who's Coming to Dinner (1967), Spencer Tracy overleed slechts enkele weken nadat de opnames waren beëindigd.
In 1962 won ze de prijs voor Beste actrice op het filmfestival van Cannes voor haar rol in Long Day's Journey Into Night én werd ze genomineerd voor een Oscar.

Op het einde van haar carrière maakte ze een laatste overstap naar televisiefilms en toneelwerk. Zo was ze in 1969 nog bijzonder succesvol op Broadway dank zij haar rol van de Franse modeontwerpster Coco Chanel in Coco, overigens haar debuut in een musical. Maar ze bleef ook samenwerken met George Cukor, zij het voor televisiefilms. Zo werd ze voor The Corn Is Green (1979) genomineerd voor een Emmy Award, voor Among the Ruins (1975) met Laurence Olivier had ze de prijs al gewonnen. In 1976 was ze ook nog te zien in het Broadway-stuk A Matter of Gravity.

Van Katharine Hepburn werden meerdere biografieën uitgebracht. In 1973 verscheen Tracy and Hepburn, An Intimate Memoir, geschreven door Garson Kanin, drie jaar later werd Kate uitgebracht van de hand van Charles Higham. Haar autobiografie Me werd in 1991 een heuse internationale bestseller, idem voor haar memoires die ze neerschreef in het anno 1987 uitgebrachte The Making of The African Queen or How I went to Africa with Bogart, Bacall and Huston and almost lost my mind.

Love Affair (1994) was één van haar laatste langspeelfilms. Daarin was ze te zien als de tante van Warren Beatty.