Een voormalig Amerikaans president die in het openbaar verkondigt dat je film niet veel voorstelt, het is niet elke filmmaker of studio gegeven. Warner Bros en Ken Annakin kregen er wel mee te maken toen Dwight D. Eisenhower – tijdens de tweede wereldoorlog dan ook nog eens de Supreme Commander Of The Allied Expeditionary Force en vijfsterrengeneraal – liet optekenen dat het Super Cinerama-spektakel Battle of the Bulge allesbehalve waarheidsgetrouw was en nogal wat historische onwaarheden bevatte.

Nochtans probeerde Warner met deze film een accurate visie te brengen van het gedenkwaardige offensief van de Duitse troepen om in december 1944 alsnog de geallieerde troepen onder de voet te lopen met een tankoffensief in de Ardennen dat helemaal tot in Antwerpen moest reiken. Al kan je natuurlijk ook wel zeggen dat Warner het zelf wat heeft gezocht door de film in Spanje op te nemen, waardoor het pelliculeterrein nogal wat verschilt van het terrein van de echte veldslag. Al is dat bijlange na niet het enige historisch betwistbare punt.

De producenten deden alvast moeite genoeg om alles accuraat te brengen: de belangrijkste technisch adviseur was Meinrad von Lauchert, hij was een van de Duitse tankbevelhebbers tijdens de Slag om de Ardennen. Het feit dat er in Battle of the Bulge geen historische personages aan bod komen, heeft een verklaarbare reden. Columbia Pictures ontwikkelde rond dezelfde tijd ook een Battle of the Bulge-film die zou worden geregisseerd door Michael Anderson, en waarvoor sterren als Van Heflin, David Niven, John Wayne en Laurence Olivier werden warm gemaakt. Tot Warner doodleuk kwam melden dat zij de rechten op de titel Battle of the Bulge hadden gekocht. Columbia en Warner kwamen tot een overeenkomst: Warner mocht de titel houden, maar geen historische personages in hun film opnemen. Warner ging akkoord en slaagde er vervolgens in om hun luxueuze productie op amper acht maanden tijd gefilmd, gemonteerd en afgewerkt te krijgen omdat de film perse in december 1965 in de zalen moest, dag op dag 21 jaar na de eigenlijke slag. Ironisch is dan weer dat Columbia’s prestigeproject uiteindelijk niet werd gerealiseerd.

Oorspronkelijk zou Richard Fleischer Battle of the Bulge regisseren, maar die gaf uiteindelijk forfait. Eerste opvolger was Edward Dmytryk, maar daar wou Jack Warner niet mee samenwerken omdat hij op de zwarte communistenlijst stond van senator McCarthy. Waarop Ken Annakin de regie op zich mocht nemen, al dan niet omdat hij een paar jaar eerder coregisseur was van The Longest Day. Robert Shaw kreeg driehonderdvijftigduizend dollar als gage voor zijn vertolking van de Duitse tankcommandant Hessler, en dat was meer dan het loon dat hij dusver gecombineerd had gekregen voor alle films waarin hij daarvoor had geacteerd. Naast Shaw passeren er nog heel wat bekende koppen de oorlogsrevue. Om de frappantste te noemen: Henry Fonda, Charles Bronson, Robert Ryan, Telly Savalas, Dana Andrews en Pier Angeli.

The Battle of the Bulge ging in première in een versie van ruim 170 minuten, maar werd voor de allereerste videorelease met meer dan een half uur ingekort. Toen de film daarna digitaal werd uitgebracht werd een deel van het geknipte materiaal teruggezet. Maar niet alles: de versie van 150 minuten die nu de meest verspreidde is, mist nog steeds vier scènes in vergelijking met de originele bioscooprelease. Triviale uitsmijters: The Battle of the Bulge werd anoniem mee geproduceerd door Dino De Laurentiis en gedeeltelijk opgenomen op de deels verwoeste sets van Anthony Manns The Fall of the Roman Empire.