Mooi opzoekwerk van Fred Zinnemann en co tijdens de productie van The Nun’s Story, een epistel gebaseerd op het leven van de Belgische non Marie Louise Habets. Met zo’n familienaam moet je bijna in het klooster, zou je denken.

Habets werd in de nadagen van de tweede wereldoorlog een goede vriendin van schrijfster Kathryn Hume en die publiceerde in 1956 de roman The Nun’s Story over het kloosterleven van Habets. Al heet Habets in het boek – en in deze verfilming ervan – Gabrielle Van Der Mal. De makers van de film streken voor de film in zoveel mogelijk plaatsen neer waar Habets/Van Der Mal echt was geweest. De buitenopnames rond haar kloosterleven vonden daadwerkelijk plaats in Brugge en Antwerpen, en op een document dat Van Der Mal ondertekent is heel duidelijk Mechelen te lezen. De scènes die zich in Kongo afspelen werden ook ter plaatse opgenomen. Het gros van de binnenopnames werd gedraaid in de Cinecittastudio’s in Rome, al dan niet om dicht bij de pauselijke zegen te zitten. Want vroom is deze film wel. Misschien zelfs te.

Kritiek op het kloosterleven is hier niet te vinden, al laat Zinnemann wel ruimte vrij om het welhaast militaire keurslijf in het klooster naar eigen goeddunken af of goed te keuren. Wie wil kan The Nun’s Story zelfs als een religieuze voorloper zien van Stanley Kubricks Vietnamfilm Full Metal Jacket. Met een eerste deel waarin de opleiding centraal staat – net als de soldaten in opleiding worden de novices gekortwiekt vooraleer ze naar hun roeping annex oorlogsgebied worden gestuurd. En non worden doe je dus niet zomaar: pijn lijden is eerder wenselijk dan optioneel, praten mag enkel maar op bepaalde uren en herinneringen aan het aardse leven zijn helemaal uit den boze.

Zinnemann kreeg Humes boek te lezen via Gary Cooper en zag er meteen de filmische mogelijkheden van in. Al had hij moeite om de film ordentelijk gefinancierd te krijgen zonder dat hij de hoofdrol had gecast. Hij ging aankloppen bij Ingrid Bergman voor de titelrol, maar die vond van haarzelf dat ze te oud was. Ga eens horen bij Audrey Hepburn was haar tip. En die werd dus opgevolgd. Warner kocht daarop de distributierechten en zal zich dat niet hebben beklaagd gezien de hoge recette die de film bij elkaar wist te rapen. De mannelijke hoofdrol van dokter Fortunati was oorspronkelijk voorzien voor Yves Montand, maar vlak voor de opnames van start gingen nam Peter Finch de rol over.

Hepburn bezit in elk geval de juiste serene en goddelijke uitstraling om je te doen geloven in haar missie en levenskeuze die Zinnemann bijna met een documentaire-insteek in beeld brengt. De mooiste scène zit eigenlijk helemaal op het eind: het moment dat Hepburn uit het klooster treedt wint aan extra spanningskracht door die scène zonder muzikale omlijsting te tonen. Hepburn ontmoette Habets als voorbereiding voor haar rol en raakte in het echt bevriend met haar. Toen Hepburn tijdens de opnames van John Hustons The Unforgiven zwaar gewond geraakte na een val van een paard, was Habets zelf degene die toezag op haar verzorging.

The Nun’s Story maakte kans op acht Oscars, maar wist er geen enkele te verzilveren. En dat is eigenlijk de schuld van Jezus Hemzelve daar de ultieme Bijbelfilm Ben-Hur dat jaar met bijna alle beeldjes aan de haal ging. Al moest Hepburn niet het onderspit delven tegen een actrice uit Ben-Hur, maar tegen Simone Signoret voor haar vertolking in Room At The Top.